Dzwonek

Obrona Krainy

Dawno, dawno temu w pewnej pięknej, lecz ubogiej Krainie przyszedł na świat potomek wielkiego króla Habakuka, który jednak odszedł w zapomnienie przed wiekami, a jego heroiczne, waleczne czyny zatarł czas. Nic więc dziwnego, że ów potomek, noszący najstarsze na świecie imię Adam, nic nie wiedział o swym wspaniałym przodku.

Chłopiec rósł. Wychowywał się na legendach o odważnym Habakuku i o drużynie jego rycerzy. Tak pragnął w przyszłości zostać jednym z nich.

To samo marzenie miało dziecko o pięć lat młodsze od niego. Dziecinka ta podczas słuchania opowieści o potężnym królu zanurzała się w swych marzeniach, odbiegała daleko od biednej chaty, wstępowała w chwale zwycięstwa wspólnie z głównym bohaterem przypowieści do sali rycerskiej. Nic nadzwyczajnego by w tym nie było, gdyby nie fakt, że owe dzieciątko było dziewczynką!

Sofia od najmłodszych lat pragnęła zupełnie czegoś innego niż jej rówieśniczki. Razem ze swymi przyjaciółmi: Adamem, Jerzym, Dawidoszem, Szewoszem i Nowirem bawili się w pobliskich lasach, walcząc między sobą, budując liczne kryjówki.

Ktoś chciał, że największe marzenia z dzieciństwa spełnią się tym młodym ludziom w momencie najtrudniejszym dla ich już i tak ubogiej wioski. W czternastej wiośnie Sofii i dwudziestej Adama Krainę nawiedził straszny głód, pogorszyły się stosunki z sąsiednim plemieniem Chochlików, które od początku istnienia osady były wrogie. Wybuch wojny był kwestią czasu...

Piątego dnia czwartego miesiąca, kwietniem zwanego, w szeregi wojsk Krainy przymusem wcielano wszystkich młodych chłopców, którzy ukończyli dwunasty rok życia. Nie wszyscy byli jednak zdolni do walki. Ptaszysław, brat Jerzego i Adama, zapadł na groźną chorobę. Nie był w stanie walczyć z potężną armią ogromnych Chochlików, nadciągającą z północy. Sofia dowiedziała się o tym na dzień przed zaplanowanym wymarszem wojsk obronnych. Otóż, została przez swą Matkę zaciągnięta siłę na Zebranie Kobiet Wiejskich. Tam Matka Ptaszysława żaliła się gospodyniom wsi, opowiadając o ciężkiej chorobie dwunastoletniego synka. Sofia poderwała się i krzyknęła tak, że każda kobieta dobrze ją usłyszała.

- Jestem Sofia, córka Montki i Sebastiusza, pierworodna - przedstawiła się jak legendarni rycerze - i właśnie teraz deklaruje, że pójdę do wojska pod przykrywką nazwiska pani syna. Wykorzystam swe umiejętności walki wręcz i mieczem i... i nie cofnę się przed niczym, aby obronić Krainę i naszą wieś.

W sali zapadło długie milczenie. Nawet Montka nie odezwała się ani słowem. Wiedziała, że nie zdoła zmusić córki do zmiany decyzji. Wiedziała też, że Sofia postąpiła wedle wartości, w których ją wychowywano. Wiedziała, że nie może potępić postępowania wedle najważniejszego z praw Bożych i ludzkich - Przykazania Miłości. Sofia chciała poświęcić się dla tego chłopca, czy więc miała powody, by ją krytykować? Wstała więc i powiedziała do swej córki, która teraz stała w rozczochranych włosach, z nożem u pasa i waleczną miną. W głębi serca wiedziała, że ten dzień nadejdzie. Dzień, który teoretycznie jest obcym dla Matki, mającej tylko córki. Montka była jednak wyjątkiem.

- Dziecko, Sofijko, niech tylko Bóg ma Cię w opiece - wyrzekła i ukryła twarz w dłoniach.

Dłużej nie mogła powstrzymywać łez napływających do jej matczynych, troskliwych oczu. Ból ranił jej serce głęboko. Wiedziała jednak, że musi być wierna Dobru i nie dała owładnąć się lękowi. "Będzie ciężko, ale Bóg ją chroni", pomyślała.

Do sali obrad gospodyń przez okno w glinianej ścianie wpadło kilku chłopców z uśmiechem pełnym podziwu.

- To nasza Sofia, nasza przyjaciółka! - krzyczał Jerzy, który był bardzo dumny ze swojej przyjaciółki. Podbiegł do niej, ujął jej pokaleczone o gałęzie drzew dłonie i rzekł z ogromną wdzięcznością - Dziękuję, dziękuję Tobie, że wyręczasz mego brata w tak niebezpiecznej sprawie. Niech Bóg Ci błogosławi!

- Teraz trzeba będzie przydzielić Sofię do odpowiedniego oddziału - powiedział Nowir. - Tylko gdzie? Trzeba pomyśleć, bo nie we wszystkich siły są jednakowe.

- Nie będzie takiej potrzeby - wszyscy odwrócili się w stronę drzwi wejściowych, które właściciel głosu rozbrzmiałego w sali otworzył bez najmniejszego szelestu. - Sofio, jeśli się zgodzisz, przydzielę cię do mojego oddziału - rzekł Adam.

- Zgadzam się - rzekła. - Dostąpisz tego zaszczytu - zażartowała po chwili.

Wojsko obronne, składające się z czterech oddziałów, w którym było po dwunastu chłopców, miało wyruszyć tuż po wschodzie słońca. Msza Święta sprawowana w intencji zwycięskich walk odprawiona została jeszcze przed ukazaniem się słońca na niebie. Odprawiał ją starszy kapłan, ceniony przez wszystkich młodzików wiejskich. Była to przepiękna Msza, wyjątkowa. Wnętrze niewielkiej kapliczki wypełniły dostojne śpiewy młodych wojowników. Gdy nie śpiewano pieśni, dało się słyszeć łkanie matek, a kiedy ktoś przyjrzałby się dokładniej ojcom, zauważyłby niewielką łzę pojawiającą się szybko i równie szybko usuniętą przez ich spracowane na polu ręce. Tak, nawet ci twardzi chłopi teraz nie mogli powstrzymać łez. Oni mieli udać się na południe, aby bronić stolicy, a ich synowie mieli udać się na północ, aby zdziesiątkować wrogą armię okrutnych Chochlików, a sami zostać pogrzebani tam, gdzie padli w boju. Każdy wiedział o tym, że młodziki idą walczyć tylko po to, by wrogowie nie zdobyli stolicy. Ukrywali się w niej ci, którzy stchórzyli przed walką z silnymi oddziałami plugawych stworów. Mieli oni jednak wielkie majątki i przekupili co niektórych dowódców, aby mogli walczyć w ostatnim etapie wojny. Dzięki temu uznani byliby za bohaterów, którzy ostatecznie pogromiliby wrogów. Ta myśl potwornie nękała ojców, nie tolerowali niesprawiedliwości. Bezsilność raniła ich do szpiku kości. Tyle rożnych, najróżniejszych emocji, intencji i pragnień podczas tej mszy było skierowane do Boga.

Po błogosławieństwie wiernych na koniec Eucharystii ksiądz udzielał specjalnego błogosławieństwa chłopcom wyruszającym na wojnę. Ostatnim oddziałem był oddział Adama. Uklękli. Duchowny podniósł do góry Monstrancję i pobłogosławił młodzików. Chłopcy szykowali się do wyjścia.

- Chłopcze, zaczekaj - rzekł ksiądz, chwytając Sofię za ramię. - Muszę z tobą pomówić na osobności - dodał, dostrzegając ociągających się kompanów wojowniczki. Ponagleni wyszli z kapliczki. Ustawili się jednak pod oknem i nasłuchiwali. - Rozpoznałem cię, Sofijko - ksiądz ciepło spojrzał na dziewczynę. - Słyszałem o twej odwadze. Matka Ptaszysława opowiedziała mi o twej deklaracji. Przyznała, że z początku nie chciała wierzyć w to, że ktoś będzie zdolny do wyręczenia jej syna. Myślała, że matka ci nie pozwoli lub strach przed śmiercią stłamsi miłość do bliźniego.

- Proszę księdza, to mój obowiązek chronić słabszych. Pragnę być rycerzem, więc wyręczę Ptaszysława. Nie ukrywam, że jest to dla mnie szansa na obronę mej ukochanej ojczyzny. Kocham Krainę, kocham bardzo. W ten sposób mogę się odwdzięczyć jej z te wszystkie lata w niej spędzone. Za to, że dała mi życie, za to, że jestem, jaka jestem, że dzięki niej jestem sobą, a poza tym od zawsze chciałam służyć Krainie zbrojnie. A co do Ptaszysława, to czuję się za niego odpowiedzialna. Jest moim młodszym kolegą. Wie ksiądz, chodzimy razem do szkoły parafialnej. Jesteśmy tam dla siebie jak rodzina. To oczywiste, że mu pomagam - powiedziała Sofia.

Duchowny zamyślił się. Po chwili rzekł ledwie dosłyszalnie:

- Twoje męstwo zawstydzi niejednego rycerza. Pamiętaj jednak o rycerskiej pokorze, bez której każdy staje się pyszny, popada w samouwielbienie. Pamiętaj, że męstwo pochodzi od Ducha i jest dla ciebie darem. Nie daj się udusić pychą. Nigdy, nigdy. Nie zapomnij, że Bóg nigdy nie opuści ciebie i twoich przyjaciół.

Sofia wyszła z kapliczki. Niebo zaczynało różowieć od promieni wschodzącego słońca. Z każdą minutą przyroda rozbudzała się na kolejny dzień. Niektóre kwiatuszki rozchyliły swe różnobarwne korony, pierwsze owady pojawiły się na soczyście zielonych liściach drzew. Ptaki śpiewały równie pięknie jak młodzi wojownicy na wsi. Ich śpiew różnił się od tego słyszanego każdego dnia poćwierkiwania. Ptasie głosy łączyły się w chóry, to dzieliły się na glosy, to znów śpiewały zgodnie. Teraz nawet piękno wiosny nie pocieszało tych stworzonek. Ptaszyny wiedziały, że jeden z ich opiekunów, który przez lata sumiennie je dokarmiał podbierając Matce ziarna pszenicy, zostanie ciężko ranny. Wiedziały to na dnie swych serduszek pękających z bólu. Pieśń wykonywana przez nie wprawiała w stan melancholii, zadumy i smutku.

Wojsko obronne wyruszyło na północ. Cały dzień wędrowali gęstym lasem, który z każdym krokiem stawał się coraz to bardziej i bardziej mroczny. Do szykowania obozowiska zabrali się dopiero, gdy ostatnie promienie wiosennego słońca pożarł wstrętny zmierzch. Rozpalono ognisko. Sporządzono kolację składającą się z suchego chleba i źródlanej wody. Położyli się spać do szałasów. Noc minęła spokojnie. Nazajutrz oddziały rozdzieliły się, aby szybciej odnaleźć skupisko wrogów. Po dwugodzinnym marszu do uszu Jerzego doszły dźwięki, o których w lesie nie powinno być mowy. Szczęk żelaza, pomruki będące charakterystycznym językiem Chochlików dochodziły zza wysokiego wzniesienia porośniętego gęstymi zaroślami. Jerzy poinformował o tym dowódcę Adama. Ten rozkazał po cichu skradać się po wzniesieniu. Posłuchali jego rozkazu. Gdy Sofia zbliżała się do końca wzniesienia, zdała sobie sprawę z tego, że gdy będą stać na szczycie, staną się wspaniałym celem dla Chochlików. Od razu trafią ich strzały wroga. Poczęła więc się czołgać. Za jej przykładem poszła cala drużyna. Doczołgali się na szczyt. Był to wspaniały punkt obserwacyjny. Adam już chciał wydać rozkaz do odwrotu, żeby wezwać pozostałe oddziały, lecz to, co dostrzegł pomiędzy pałętającymi się cielskami bezkształtnych Chochlików sprawiło, że jego serce zapaliło się do walki.

- Spójrzcie, te wstrętne Chochliki wzięły do niewoli kobiety i dzieci - powiedział pośpiesznie. - Nie możemy czekać, musimy atakować!

-Ale ich jest chyba ze stu, a nas tylko dwunastu! - Szewosz powątpiewał w słuszność pomysłu dowódcy.

- Tymodozjusz, biegnij tak szybko, jak tylko możesz, wejdź na duże drzewo, ten dąb, który mijaliśmy i kilka razy zadmij w róg - rozkazał Adam. - Tym, którzy przyjdą z odsieczą, każ przyjść za to wzgórze. Zrozumiałeś?

- Tak jest - odrzekł Tymodozjusz i pobiegł do wyznaczonego miejsca.

- Moi dzielni wojownicy! Te plugawe potwory to tchórze! Pojmali najsłabszych, aby nas złamać. Chcieli z tych niewinnych ludzi zrobić żywą tarczę! Nie dopuśćmy do tego! Zaskoczmy ich! Do boju bracia, do boju!!! - krzyknął potomek Habakuka.

Z okrzykiem bojowym puścili się biegiem w dół. Jedenastka przeciwko setce, człowiek przeciwko potworowi. Chochliki były ogromnymi, szarozielonymi stworami z licznymi wychodzącymi żyłami, a z ich oczu pałała nienawiść. Posiadali ogromną siłę, jednak ich słabym punktem była ich niezgrabność w boju i brak równowagi. Sofia położyła trupem już czterech krępych napastników. Jej towarzysze również odnosili sukcesy. Adam starał się cały czas być przy czternastolatce. Czuł się jej dłużnikiem, ponieważ ocaliła życie jego brata. Z pewnością chłopiec tak ciężko chory nie zdołałby wytrwać w marszu, a co dopiero w boju. Walka nabierała tempa. Zaskoczone stwory nie miały czasu przygotować się do potyczki, ich taktyka była chaotyczna, a jej podstawą było nieskoordynowane wywijanie maczugą. Nieraz jeden z mniejszych Chochlików pozbawiony broni podnosił ogromną maczugę poległego pobratymca. Gdy się nią zamachnął, leciał tak, jak ona tego chciała. Nieraz trafił swojego kompana. Ze stu parszywych tchórzy teraz pozostało dwudziestu. Ich przywódca krzyknął ochrypłym głosem:

- Poddajemy się, poddajemy się!

Ktoś inny począł błagać o litość. W jednym momencie wszystkie Chochliki rzuciły broń na bok. Wojownicy Adama nie atakowali żadnego bez broni, honor im na to nie pozwalał. Rozkazali więc potworom ustawić się w szeregu. Adam rozkazał, aby Jerzy, Sofia, Dawidosz i Nowir poszukali lin do spętania wrogów. Pognali do pobliskiego, dużego namiotu. Wpadli do środka. Było ciemno. Wyczuwało się tu czyjąś obecność. Nagle ktoś uderzył Jerzego z całej siły glinianym naczyniem.

- Ałłłł! - krzyknął.

Sofia wyciągnęła miecz i gotowa była do ataku, lecz nagle promień słońca wpadający do wnętrza przez dziury w materiale oświetliły napastnika. Był to kilkuletni chłopiec. Przy ścianie na końcu namiotu siedziało kilkanaście skulonych kobiet tulących do siebie maleńkie dzieci. Promień słońca oświetlił również twarze młodych wojowników.

- Bogu dzięki! - zawołała jedna kobieta.

Druga poderwała się i uściskała Sofię mocno. Dzieci przytuliły się do młodych chłopców. Byli oni dla tych dziecinek największymi bohaterami, bohaterami z legend, tak bardzo podziwianymi rycerzami. Te maleńkie dzieci w swych wdzięcznych sercach już pasowały Sofię, Nowira, Dawidosza i Jerzego na rycerzy Krainy. Nagle rozległ się dźwięk rogu. Nie był to jednak róg wojsk obronnych, lecz wrogów. Do ich uszu dotarł niesłychanie paskudny jazgot - jazgot Smoków.

- Nowir, zostań tu z Jerzym, a ja zobaczę, co się dzieje! Chrońcie kobiety i dzieci! - krzyknęła za sobą dziewczyna wybiegając z namiotu.

Tuż nad nią przeleciał ogromny, skrzydlaty gad. Jego odór był paskudny, wyciskał łzy z oczu, a jazgot wbijał w uszy szpilki. Sofia przybiegła na miejsce, gdzie dosłownie przed paroma minutami stal szereg pokonanych Chochlików. Teraz trwała tam zacięta bitwa. Potwory wezwały na pomoc silniejsze stwory od siebie - Smoki. Jeden z nich przymierzał się do zaatakowania dowódcy oddziału Sofii. Adam niczego się nie spodziewał, bo walczył z przywódcą wrogiej armii. Wojowniczka wyjęła strzały z kołczana, napięła łuk i wycelowała w ślepia paskudnego gada. Czuła napięcie. Wiedziała, że gdy nie trafi w oko potwora, jej przyjaciel zginie w jego szponach. Spojrzała w niebo. Wyszeptała: "Boże" i puściła strzałę. Ułamki sekund dzieliły ją od zetknięcia ze smoczym cielskiem. Sofia wstrzymała oddech. Nagle rozległ się ryk i ogromne, czarne gadzisko padło martwe na ziemię, przygniatając przywódcę Chochlików. Adam dostrzegł strzałę, wystającą z czarnego ślepia. Poznał, że wystrzeliła ją czternastolatka, bo tylko ona miała strzały barwy niebieskiej. Sofia rzuciła się w wir walki. Jednym ciosem powaliła krępego Chochlika. Jeden ze Smoków obrał ją sobie za cel. Z dużej wysokości począł pikować w jej stronę. Jakiś Chochlik zamachnął się, by zadać dziewczynie cios maczugą. W porę odskoczyła. Chochlik skoczył za nią. Chciał zadać kolejny cios, ale nie zdążył - Smok porwał go w szpony zamiast Sofii. Szala zwycięstwa przechylała się powoli na stronę potworów. Nagle na niebie pojawił się wielki cień. Ogromny Smok zasłonił słońce, rozłożył skrzydła i przymierzył się do ataku. Sofia zapatrzyła się na niego. Jeden z potworów postanowił to wykorzystać, zamachnął się maczugą i już miał wymierzyć jej cios, gdy nagle Adam podbiegł do niego i jednym ciosem odrąbał mu głowę. Na chwilkę zapatrzyli się na siebie. Ta chwila wystarczyła, by ogromny gad ranił pazurem Adama, przewracając go na ziemię.

- Adam!!! - krzyknęła Sofia.

Chłopak skrzywił się z bólu. Na jego białej koszuli pojawiła się czerwona plama, która z każdą chwilą się powiększała. Sofia doskoczyła do niego, wyciągnęła miecz przed siebie i wrzasnęła z dziką złością:

- Wstrętny gadzie, chodź tu, niech utnę ci paskudny łeb!!!

Smok zaczął pełzać przy ziemi. Kiedy był blisko Sofii, podniósł się, odchylił łeb do góry i rozdziawił pysk, wydając przeraźliwy ryk. Sofia wykorzystała moment, kiedy potwór miał odsłoniętą szyję, nie pokrytą łuskami. Zatopiła w niej cały miecz, aż po klingę. Ryk zamilkł, cielsko opadło ciężko na ziemię. Spostrzegły to inne Smoki. Stała się rzecz niesłychana. Gady zaczęły odlatywać, a Chochliki widząc, że ich dotychczasowi sojusznicy pierzchają, uciekły w las. Chłopcy puścili się za nimi w pogoń. Na pobojowisku zostali tylko Sofia i ranny Adam. Dziewczyna uklękła przy dowódcy.

- Adamie, pokaż, co się stało?

Rozcięła puginałem jego koszulę. Na piersi miał ogromną ranę, która cały czas krwawiła. Odcięła fragment swej koszuli, ten, który był ukryty pod kolczugą i najmniej narażony na zanieczyszczenie. Zrobiła z niego opatrunek.

- Sofii- Adam resztką sił wykrztusił z siebie parę słów - przekaż mojej Matce... - przerwał, po chwili znów przemówił - przekaż jej, żeby się nie martwiła, bo się wyspowiadałem, dobrze? I że byłaś taka dzielna, że stanęłaś w mojej obronie.

- Nie Adamie, ty jej to powiesz sam. Nie umrzesz teraz, rozumiesz?! Nie umrzesz!

Z oczu Sofii pociekły łzy. Myślała tylko o tym, aby Adam przeżył. Wzniosła głowę do góry, spojrzała w niebo. Jej modlitwy z pewnością nie można by przypisać do pięknego psalmu. Została wykrzyczana do Boga. Nie było w niej wyszukanych słów, tylko cztery proste wyrazy powtarzane żarliwie:

- Boże, proszę, ratuj go... Boże, proszę, ratuj go...

Nagle zza wzgórza przybiegł Tymodozjusz. Za nim pojawiło się kilka krępych postaci. Z początku Sofia ich nie rozpoznała, bo obraz rozmazywał jej się przez łzy. Po chwili jednak poznała.

- Trolle, Trolle! - krzyknęła z nadzieją i radością w głosie.

Trolle bowiem nazywano tu szkaradnymi pięknościami. Ich nieurodziwa powierzchowność przykrywała prawdziwie piękne wnętrze. Były to stworzenia dwa razy większe od człowieka. Ich skóra była ciemnozielona z licznymi brodawkami. Przypominały ogromne ropuchy! W przeciwieństwie do nich nie miały w sobie żadnej szkodliwości. Z ich zaczerwienionych oczu pałała dobroć, a na twarzy zawsze gościł uśmiech. Jeden z Trolli zbliżył się do leżącego Adama. Dostrzegł opatrunek założony przez dziewczynę. Był przesiąknięty krwią.

- Pani, czy mam go zanieść do wioski? - zapytał spoglądając na Sofię.

- Tak, tak, bardzo proszę - odparła. - Tylko szybko, żeby go tam opatrzyli!

Troll podniósł dwudziestolatka bez najmniejszych trudności. Drugi stworek wziął Sofię na barana. Pobiegli do wioski tak prędko, jak to tylko było możliwe. Drogę, której pokonanie zajęło chłopcom dzień marszu, przemierzyli w niecałe cztery godziny. Dobiegli do domu, gdzie odbywają się zebrania kobiet wiejskich. Na szczęście właśnie jedno z takich spotkań trwało. Matki, żony i siostry modliły się za walczących. Drzwi chaty otworzyły się gwałtownie. Do środka pierwszy wpadł Troll niosący Adama. Za nim na własnych nogach wbiegła Sofia, a za nią wszedł drugi stwór.

- Boże, mój syn! - krzyknęła matka Adama, podbiegając do rannego chłopca. - Co się stało?!

Adam nie był w stanie odpowiedzieć. Był strasznie słaby, stracił dużo krwi.

- Smok go ranił, proszę pani - powiedziała zdenerwowana Sofia. - Tutaj, proszę zobaczyć - dziewczyna odwinęła opatrunek, rana już nie krwawiła.

- Smok!? Grzejcie wrzątek i przygotujcie czyste materiały!

Przerażona kobieta zachowała trzeźwość umysłu. Delikatnie głaskała Adama po głowie i powtarzała kojącym głosem: "Już dobrze synku, już dobrze". Przygotowano miskę z wrzątkiem i materiały. Mama Adama zanurzyła jedną szmatkę w wodzie, uniosła do góry, aby trochę ostygła. Przyłożyła do rany, żeby ją zdezynfekować. Smoki bowiem przenosiły groźne choroby. Adam syknął z bólu, szmatka była bardzo gorąca. Po oczyszczeniu rany założono mu świeży opatrunek. Trolle zaniosły go do jego chaty. Matka nie odstępowała chłopca ani na chwilę. Tej nocy nie zmrużyła oka. Pierwsze objawy zakażenia jakąś chorobą wystąpiłyby po krótkim czasie od skaleczenia. Bogu dzięki, nic niepokojącego nie pojawiło się.

Następnego dnia, koło południa, do wioski powrócili pozostali chłopcy z oddziału Adama. Jerzy od razu wpadł do chaty.

- Matko, co z Adamem? Usłyszałem od Tymodozjusza, że mój brat jest ciężko ranny - zapytał głośno, dysząc po długim biegu.

- Teraz śpi. Smok ranił go w klatkę piersiową - powiedziała mama. - Rana była głęboka, to cud, że przeżył.

Po tych słowach do izby wfrunął maleńki ptaszek. Usiadł na glinianym naczyniu i zaczął ćwierkać. Ćwierkał tak pięknie, tak cudownie, że Jerzemu zrobiło się ciepło na sercu. To samo poczuła jego mama. Do chaty ktoś zapukał i nie czekając na otwarcie drzwi otworzył je samodzielnie i wpadł do środka. Ptaszek nie przejął się tym wtargnięciem i kontynuował swą radosną pieśń.

- Przepraszam, że tak wpadłam, ale nie mogłam już czekać. Dopiero co wyrwałam się mojej mamie i bardzo chciałam się dowiedzieć, co z Adamem - rzekła Sofia.

- Wszystko dobrze, teraz śpi - powiedziała ciepło mama chłopców. - Cud, że żyje.

Po tych słowach przez okno wleciał kolejny ptak, a za nim kolejny, i kolejny. Teraz cały ptasi chór wykonywał radosną ptasią pieśń. Zwierzątka poderwały się pod sufit, zatoczyły kilka kółek nad chłopcem pogrążonym we śnie. Jeden z maleńkich ptaszków, bielszy od śniegu, przysiadł na kołdrze Adama. Po chwili wyfrunął za okno. Za nim wyleciała reszta ptaków. Dwudziestolatek przebudził się, usiadł na łóżku i wstał o własnych siłach. Podskoczył do góry i z uśmiechem na ustach powiedział:

- Matuchno kochana, czemu masz taką zdziwiona minę? A wy? Sofia i Jerzy chyba ducha zobaczyli! - zaśmiał się serdecznie.

- Ale ty ranny byłeś! - Sofia nie wierzyła własnym oczom.

- Pokaż tą ranę - matka przywołała go do siebie i delikatnie zdjęła opatrunek. - To cud, to cud!- krzyknęła.

W miejscu, gdzie jeszcze wczorajszego wieczoru było głębokie skaleczenie, pozostała jedynie blizna.

- Dzieciaki, biegnijcie do księdza i powiedzcie mu o tym, co się stało! No, dalej!

Sofia, Jerzy i Adam jak najprędzej pobiegli do kapliczki. Po drodze spotkali Szewosza, Nowira i Tymodozjusza. W biegu opowiedzieli im o cudzie. Dobiegli do kapliczki. Na ławeczce przed nią siedział starszy duchowny. Na soczyście zielonej murawie przechadzał się koło niego ten sam biały ptaszek, który odwiedził Adama.

- Szczęść Boże!- krzyknęli młodzi.

- Szczęść Boże synkowie i córeczko! Co was do mnie sprowadza? - zapytał ksiądz. - Już wróciliście z bitwy?

- Tak, proszę księdza. A czy ma ksiądz chwilę, taką trochę dłuższą? - spytał Adam.

- Dla owieczek zawsze, mówcie.

Opowiedzieli księdzu wszystko od początku. Teraz czekali, co im powie.

- Dzieci, wy macie układy w niebie - roześmiał się - Adamie, pokaż tą bliznę.

- Zobaczy ksiądz, tu jeszcze wczoraj była rana, a dzisiaj jej nie ma. Sofijka może potwierdzić - rzekł Adam, odsłaniając ciało.

- Tak, proszę księdza, potwierdzam - pośpiesznie powiedziała czternastolatka.

- To cud, Bóg cię uzdrowił - rzekł duchowny - ale prócz tego tak widzialnego cudu Bóg dał ci jeszcze kilka, jednak za pośrednictwem człowieka. Zobacz, działał przez Sofię. To ona była posłuszna Jego woli, wyręczyła twego chorego brata, postrzeliła pierwszego Smoka i zasłoniła cię własnym ciałem, gdy druga gadzina szykowała się, by zadać ci ostateczny cios. Mam nadzieję, że to nauczy was, dzieci, dostrzegać cud w każdym dobru otrzymanym od drugiego człowieka. Czasem jednak, by człowiek mógł to dostrzec, musi zobaczyć bardziej dostrzegalny cud, do którego uczynienia Bóg nie potrzebował człowieka. Synkowie moi i Sofijko, dostrzegajcie teraz te cuda wokół siebie. Wtedy nikt nie zrozumie waszej radości, kto nie widzi tego, co wy widzicie. Bóg dał wam dar poznania, a waszym zadaniem jest odsłonięcie ludziom oczu na te cuda codzienne - zakończył starszy ksiądz.

- Tak, ma ksiądz rację. Bez człowieka nie żyłbym przecież - rzekł Adam spoglądając z wdzięcznością na Sofię. - Dziękuję Sofijko za to, że posłuchałaś sumienia.

- Adamie, to mój obowiązek - powiedziała dziewczyna - chcę być przecież rycerzem!

- I jesteś nim - dodał ksiądz z uśmiechem uznania na twarzy.

Zosia i przyjaciele (część V)

- Żabko wstawaj! - mama obudziła dziewczynę gwałtownie. - Już 7:50!

- Co!!!!!!

Żabka wyskoczyła z łóżka, pospiesznie ubrała się, umyła i dwoma susami przemierzyła dzielące ją z kuchnią schody.

- Mamo, szybko daj mi tą zupę mleczną! - krzyknęła na cały dom.

- Grzeczniej proszę, grzeczniej - spokojny głos mamy dobiegł z sąsiedniego pokoju.

- Przepraszam, po prostu nerwy mnie poniosły! - uspokoiła się dziewczyna.

Pięć minut później biegła już do szkoły szybciej od młodego charta. Wpadła do klasy z czerwonymi policzkami. Była mokra jak szczur.

- Prze... przepraszam za spóźnienia, ale...

Pani nauczycielka przerwała jej z uśmiechem.

- AleZ wiosna przyszła! - powiedziała wesoło. - Żabko, wszyscy twoi przyjaciele dzisiaj się spóźnili, ale dzisiaj nikt nie dostanie kary. Dzisiaj jest pierwszy dzień wiosny!

Żabka, ucieszona z faktu, że pani nie ukarała jej za spóźnienie, usiadła w ławce koło Zośki.

- Cześć - szepnęła kumpelka.

- Cześć - odpowiedziała Żaba.

Zosia przesunęła coś ukradkiem po ławce w stronę przyjaciółki.

- Czytaj.

Była to ulotka. Napisane na niej było: "Teatrzyk Różowy Pies zaprasza na wiosenne przedstawienie pt. 'Skrzaty Pani Wiosny'. To przedstawienie specjalnie dla CIEBIE."

- Chcesz na to iść? - zapytała szeptem Żaba.

- Nie.

- No to po co mi to dałaś? Nie pójdę sama.

- Wiadoma sprawa. Tą ulotkę dał mi Nikodem.

- Nikodem?

- Tak.

- Ale czemu?

- Chce cię zaprosić do teatru, ale wiesz, nie miał odwagi sam o to zapytać.

Zabrzmiał dzwonek. Wszyscy wybiegli z klasy. Tylko Żabka i Nikodem nieco się ociągali.

- Żabko, czy Zosia przekazała ci już ulotkę? - zapytał patrząc w podłogę, jakby była czymś bardzo interesującym.

- Tak, przekazała.

- Wiesz, no bo... yyy... czy zgodzisz się ze mną wybrać do teatru? Wiem, że lubisz teatr - powiedział nieśmiało.

Żabka zgodziła się.

Następnego dnia oboje nie mogli doczekać się popołudnia. W końcu nadeszła tak bardzo wyczekiwana chwila. Do drzwi Żabki ktoś zapukał. Był to Nikodem. Otworzyła mu mama dziewczyny.

- Dzień dobry pani, czy zastałem Żabkę? - zapytał grzecznie.

- Dzień dobry. Żabka zaraz się zjawi - odrzekła mama.

Po chwili Żabka zjawiła się w przedpokoju. Wyszli razem z domu. Szli obok siebie w milczeniu. Dotarli tak do teatru. Usiedli na miejscach. Światło zgasło. Na scenie pojawili się aktorzy, odegrali sztukę. Choć była przeznaczona dla młodszych dzieci - i Żabce i Nikodemowi bardzo się podobała. Chłopiec odprowadził dziewczynę pod same drzwi jej domu.

- Dziękuję, że mnie zaprosiłeś - teraz dla Żabki podłoga stała się zaskakującym zjawiskiem, godnym niesłychanej uwagi.

- To ja dziękuję, że się zgodziłaś - powiedział Nikodem.

- Może wejdziesz na herbatę? - zaproponowała Żaba.

- Wybacz, ale niestety nie mogę. Przyjechała do mnie prababcia. Sama wiesz, to starsza pani. Chcę jej poświęcić jak najwięcej czasu - rzekł Nikodem.

- Rozumiem, to do jutra.

- Do jutra.

Żabka i Nikodem pożegnali się jak koledzy z klasy, jednak w ich młodych sercach wiosna posiała zupełnie inne uczycie...

Ciąg dalszy nastąpi...