Dzwonek

28 maja 2015r. o godzinie 9.00 rozpoczęło się spotkanie uczniów klas gimnazjalnych z p. Andrzejem Sową. Miało to miejsce w sali gimnastycznej podczas zajęć lekcyjnych, dzięki temu ja również się tam znalazłam. Andrzej "Kogut" Sowa to 48-letni mężczyzna z nieciekawą przeszłością, związaną z zażywaniem niemałej ilości narkotyków. Mimo nałogu i wielu trudności udało mu się z pomocą Boga, jak twierdzi, oczyścić się z tej strasznej choroby, jaką jest narkomania. "Kogut" opowiadał swoją historię w sposób bardzo bezpośredni i interesujący. Udowodnił nam, przytaczając fragmenty swojego życia, że nie istnieje coś takiego jak kontrolowanie spożywanej przez nas ilości narkotyków czy alkoholu. Pokazał, jak łatwo jest wejść w nałóg, a równocześnie jak trudno z niego zrezygnować.

Pan Andrzej przeżył w życiu wiele, między innymi był wokalistą zespołu punkrockowego Maria Nefali, który osiągnął ogromny sukces na festiwalu w Jarocinie w roku 1990. Kariera stała przed tym młodym człowiekiem otworem. W tamtych latach poznał wielu swoich idoli, jednym z nich był Ryszard Riedel. Niestety, Sowa stracił to wszystko przez narkotyki. To one właśnie były dla 23-latka priorytetem, ponieważ chłopak był od nich bardzo uzależniony, zaczął rezygnować z prób zespołu na rzecz ćpania. "Kogut" z czasem wylądował na ulicy, kradł, aby mieć pieniądze na kolejne działki, był wtedy w bardzo złym stanie, zarówno zdrowotnym jak i psychicznym.

Pewnego dnia przechodząc drogą dostrzegła go jego dawna znajoma Marzena. Przerażona stanem byłego kolegi zaprosiła go do swojego domu, przez co dała mu możliwość skorzystania z łazienki, ale przede wszystkim dach nad głową. Chłopak jednak nie potrafił tego w pełni docenić, nadal ćpał, potrafił nawet okradać Marzenę. Nadszedł dzień, w którym dziewczyna zaprosiła go na imprezę do Poznania, niby do znajomych, których poznała w Jarocinie. "Kogut" oczywiście nie chciał przegapić dobrej zabawy, więc zgodził się. W pociągu, gdy Andrzej zapytał kim właściwie są Ci jej znajomi poznani w Jarocinie, dziewczyna oznajmiła mu, że są to ewangelizatorzy i że jest to zaproszenie na rekolekcje, a nie na pijacką imprezę, na którą liczył Sowa. "Kogut" wpadł w szał, był zdenerwowany na dziewczynę i to bardzo. Stwierdził, że wróci pierwszym autobusem jeszcze tego samego dnia. Gdy Marzena i Andrzej dojechali na miejsce, zostali bardzo serdecznie przywitani, jednak "Kogut" mimo wszystko nie umiał być miły dla ludzi związanych z kościołem, a tym bardziej księży. Zachowywał się bardzo niekulturalnie, jednak serdeczni znajomi Marzeny wcale się nie zniechęcili. Sowa nie mógł tego wszystkiego wytrzymać, poszedł na autobus, którym miał wróci do swojego miasta, lecz okazało się, że drzwi autobusu zamarzły i nie będzie on w stanie dojechać na miejsce. "Kogut" bardzo się tym zdenerwował, jednak z powodu zimna panującego na dworze postanowił wrócić do ośrodka, w którym wcześniej został przywitany. Ku jego zaskoczeniu drzwi budynku były zamknięte, ponieważ wszyscy udali się na Mszę Świętą do kapliczki obok. Sowie było zimno, dlatego też tam poszedł. Nie interesowała go Msza Święta, chciał po prostu posiedzieć w ciepłym miejscu. Jednak ta Msza była wyjątkowa, w kaplicy znajdowało się mnóstwo radujących się młodych ludzi. Po chwili uroczystość zainteresowała zbuntowanego chłopaka. Msza Święta przekonała go na tyle, że postanowił zostać jeszcze kilka dni na owych rekolekcjach. Po pewnym czasie Andrzej zaczął odczuwać bardzo silny głód narkotykowy, postanowił więc wrócić do domu, aby zażyć działkę, nie miał jednak na nią pieniędzy. Poprosił księdza, aby ten dał mu pieniądze, niby na bilet do domu. Ksiądz zgodził się, jednak uprzedził, że przed wyjazdem chciałby, aby uczestniczący w rekolekcjach pomodlili się za Andrzeja. "Kogut" zgodził się myśląc, że jeżeli ma dostać pieniądze, to nic mu to nie zaszkodzi. Zwołano więc do stołówki uczestników rekolekcji i wszyscy nakładając ręce na głowę Sowy modlili się w jego intencji o umocnienie. W czasie modlitwy mężczyzna przeżył coś, co opisuje w następujący sposób : Czułem, jak całego mnie przeszywa ciepło, momentalnie przestałem odczuwać głód narkotykowy, nic mnie nie bolało, chciałem, aby to uczucie wciąż trwało. Po zakończeniu modlitwy Andrzej wstał i nie odczuwał bólu. Na stoliku leżały dwa kawałki ciasta, mężczyzna wręcz rzucił się na nie i je zjadł, chciał zabrać się za kolejne w chwili, gdy uświadomił sobie, co się wydarzyło. Zwykle na głodzie narkotykowym człowiek nie jest w stanie nic zjeść, bo po dwóch kęsach wymiotuje. On zaś zjadł kilka kawałków i czuł się rewelacyjnie. Wiedział już wtedy, że to dzięki Bogu i jego mocy.

Od tamtego czasu Andrzej tylko raz sięgnął po narkotyki, jednak nie zadziałały one na niego w żadnym stopniu, mimo, że mężczyzna przyjął dawkę śmiertelną. Sowa wie, czyja to zasługa i nie boi się mówić o tym głośno: Jezus wyleczył mnie z jedenastoletniej narkomanii w 5 minut.

Dzisiaj p. Andrzej Sowa jest szczęśliwym mężem z trójką dzieci na ziemi i dwójką w niebie, wychowuje je tak, jak nakazuje Bóg. Od chwili swojego ocalenia nigdy nie wątpi w Chrystusa: Nie wierzę w Boga, nie wierzę, bo mam pewność, że On jest.

Pan Sowa pracuje z młodzieżą z problemami i z całych sił stara się im pomóc.

Pod koniec wizyty p. Andrzej zachęcił nas do przeczytania swojej książki i wykonał z nami pamiątkowe zdjęcie.

Spotkanie to miało duży wpływa na moje życie, w pewnym sensie zaczęłam inaczej odbierać otaczający mnie świat. Bardzo cieszę się z wizyty tego człowieka w naszej Szkole, ponieważ nic nie dzieje się przypadkiem. Wiem, że bardzo tego potrzebowałam.

Alina Jurek, IIIG

28 maja 2015r. do szkoły w Wałdowie Szlacheckim przyjechał p. Andrzej Sowa - były narkoman głoszący świadectwo swojego nawrócenia. Uświadomił nam , że przez nałogi można stracić wszystko.

Zespół "Maria Nefeli", którego był wokalistą , zdobył nagrodę publiczności na festiwalu w Jarocinie. Andrzej Sowa zyskał pseudonim "Kogut" i wielu fanów, lecz jego kariera nie trwała długo. Niesystematyczne uczęszczanie na próby zespołu, narkotyki i alkohol szybko sprawiły, że "Kogut" został wyrzucony z zespołu.

Kiedy został punkiem i głosił hasło "no future", wyrzucono go ze szkoły, z czego się bardzo ucieszył. Hodowla marihuany, głośne słuchanie muzyki w nocy, picie alkoholu i kłótnie przerastały także jego rodziców. Zadowolony propozycją opuszczenia domu wyjechał do Legnicy , gdzie mieszkał jego przyjaciel, aby tam jeszcze bardziej się stoczyć.

Brak pieniędzy na używki doprowadziły "Koguta" do depresyjnych czynów: przemoc wobec starszej osoby i kradzież jej pieniędzy; zamieszkanie w piwnicy i parogodzinne szukanie własnych żył, by wpuścić w siebie kolejna dawkę heroiny; pozwolenie na to , aby szczur, który wziął go za padlinę, przystąpił do konsumpcji.

Te i inne historie z życia p. Andrzeja Sowy wzbudziły we mnie lęk, obrzydzenie i niechęć. Alkohol, narkotyki i papierosy sprawiły, że nie pamiętał wszystkich fragmentów swojego życia. Jak bardzo trzeba być uzależnionym, żeby doprowadzić do takiego stanu?

P. Andrzej Sowa uświadomił mi, że jest moment, w którym nad nałogami nie da się panować: Jest to potrzeba, którą musimy zaspokoić za wszelką cenę! Nałogi mają nas głęboko w "kakaowym oku".

Ze zdrowego człowieka stał się uzależnionym szkieletem. Gdy myślał, że nie ma dla niego ratunku, został "wrobiony" w uczestnictwo w rekolekcjach. Bóg wyciągnął do niego rękę, sprawił, że wszystkie jego nałogi i choroby zniknęły.

Obecnie p. Andrzej zajmuje się profilaktyką uzależnień wśród młodzieży, ma kochającą żonę i trójkę dzieci. Nigdy nie jest za późno, by się nawrócić, zawsze mamy drugą szansę - opowiada.

Myślę, że jego wstrząsające przeżycia w dużym stopniu dotarły do każdego z nas.

Roksana Różyńska, IIIG

28 maja 2015r. mieliśmy przyjemność gościć pana Andrzeja Sowę. Już w pierwszych chwilach naszego spotkania sprawił wrażenie pozytywnego, cieszącego się z życia człowieka, mimo wszystkich trudności, przez które przechodził. Twierdzi, że swoje cudowne ocalenie zawdzięcza Bogu. Sam określił się jako "niepoprawnego politycznie".

Jest to osoba, która przez jedenaście lat musiała zmagać się ze światem narkotykowym.

Wszystko zaczęło się, gdy miałem piętnaście lat - mówi Sowa. - Interesowałem się muzyką punkrockową, anarchią i w końcu sięgnąłem po trawę.

Pan Andrzej przyznał, że jego doświadczenia z używkami miały na celu zaimponowanie kolegom. Założył wtedy zespół. Droga do wielkiej kariery stała dla niego otworem, lecz wszystko pokrzyżowały narkotyki i zespół się rozpadł.

W swoim ogródku zasadził marihuanę. Rodzicom powiedział, że to projekt na biologię, a oni przez dwa lata pielęgnowali to, mając nadzieje, że przyczynią się do lepszej oceny syna.

W późniejszych latach jego głód się nasilał. Pan Sowa wielokrotnie podkreślał, że nie można kontrolować papierosów, alkoholu czy narkotyków. Na początku biorąc jedno w jakiś sposób wpływa to na organizm, ale za drugim razem jedno nie wystarcza. Uzależnił się aż tak, że był w stanie o trzeciej w nocy wyjść z domu i pod przystankiem szukać niedopalonych papierosów. W jednej chwili stracił wszystko... Spadłem na samo dno, zamieszkałem na ulicy. Wydawało się, ze nie ma już ratunku... I wtedy Bóg nieoczekiwanie wyciągnął do mnie rękę.

Do "uzdrowienia" doszło, gdy miał dwadzieścia sześć lat. Wraz z Marzeną - koleżanką - pociągiem wybrali się na imprezę, przynajmniej tak myślał Andrzej. W rzeczywistości jechali na rekolekcje do Poznania. W drodze, gdy się dowiedział, nie był zadowolony tą informacją, choć przemógł się i poszedł. Na początku nie okazywał jakiegokolwiek zainteresowania mszą, potem zaczął się przysłuchiwać. W pewnej chwili poczułem przeszywające ciepło - opisuje Sowa. Wychodząc z kościoła zażył narkotyki, ale nie dały one takiego rezultatu, jakiego oczekiwał. Doszedł do wniosku, że jedenastoletniego ćpuna Bóg wyleczył w pięć minut.

Dziś pan Andrzej jest szczęśliwym mężem i ojcem. Zajmuje się profilaktyką uzależnień wśród młodzieży.

Ta historia opowiada o tym, że nie ma sytuacji bez wyjścia, a cuda się zdarzają.

Kornelia Kurdziel, IIIG

Okruchy z pamiętnika małego powstańca

- Cześć Jerzyk!

Zośka wpadła do małego mieszkanka na poddaszu. Było w nim gorąco i duszno, zresztą jak każdego lata.

- Popatrz, list przyszedł z Warszawy - rzekł Jerzyk żywym, lecz stłumionym głosem. - Napisała go Mania, no dalej, czytaj!

Ów list napisany był szyfrem. Chłopiec zdążył go jednak rozszyfrować. Między wierszami było w nim napisane: "Czuwajcie, Jerzyku i Zośko! Od miesiąca jestem w Warszawie na wakacjach. Mój kuzyn powiedział mi, że w ukryciu przed tymi wstrętnymi Niemcami szykuje się zbrojne powstanie. Stawimy opór okupantowi! Potrzebujemy jednak wsparcia. Proszę was, Jerzyku, wesprzyj oddziały, a ty Zosieńko wspomóż sanitariuszki. Przybądźcie tu przed końcem lipca. Z harcerskim pozdrowieniem. Czuwaj! Mańka."

Zośka odłożyła na bok list i powiedziała twardym tonem:

- Musimy im pomóc.

- Ale skąd weźmiemy pieniądze na podróż. Nie stać nas na wyjazd. Trzeba jeszcze kupić bilety powrotne na pociąg - rzekł z nutą zawodu w głosie Jerzyk.

- Popytamy w naszych rodzinach. Wystarczy, że duża grupa osób da choć po parę groszy... zdołamy uzbierać odpowiednią sumę - powiedziała z zapałem do działania dziewczyna. - Masz przecież dużą rodzinę, ja mam wiele dobrodusznych cioć, dwie babcie...

- To niezły pomysł! Damy radę - przerwał jej Jerzy. - Jeszcze dziś przejdę się do babci!

- Idę z tobą! Po drodze wpadniemy do moich dziadków i do cioci! - krzyknęła radośnie Zosia.

Do swoich domów wrócili dopiero wieczorem. Udało im się uzbierać połowę kwoty. Rodzice dali im tyle, ile mogli. Nadal jednak brakowało.

Z pamiętnika Zosi

10 lipiec 1944 rok

Niewiele nam brakuje. Resztę pieniędzy postaramy się pożyczyć od naszych przyjaciół, znajomych. Zapisuję przy każdym nazwisku kwotę do oddania. Oddamy wszystko, co do grosza.

Do 16 lipca 1944 roku Zośka i Jerzyk uzbierali dostatecznie dużo pieniędzy. Zaraz zabrali się do pisania listu, który jak najszybciej miał być wysłany do Mańki. Usiedli przy stole w znośnej kuchni. Przez śnieżnobiałą firankę wpadały ciepłe promienne letniego słońca. Kilka szarych wróbelków przysiadło na parapecie. Liście starej topoli rosnącej na podwórzu leniwie kołysał delikatny wietrzyk. Natura zmienia się bardzo powoli, wieki trwają jej przemiany.

- Ona jest bezduszna - stwierdził Jerzyk nagle posmutniały.

- O kim mówisz, Jerzyku? - zdziwiła się Zosia.

- O przyrodzie! Ona nic sobie nie robi z wojny! Jest niezmienna, jest taka sama, jak przed tym piekłem!

Podparł głowę ręką, nie chciał pokazać wzruszenia. Zośce zrobiło się przykro. Jej przyjaciel miał rację - natura przypominała piękne czasy pokoju, za którymi tak bardzo tęsknili. Tak dawno ostatni raz bawili się w lesie bez obawy o własne życie. Niezmienność przyrody przypominała im chwile spędzone na harcerskich biwakach, gdzie biegali leśnymi ścieżynami, odnajdywali tropy zwierząt. Teraz czuli się jak ptaki zamknięte w klatce, jak więźniowie spętani we własnym domu.

- Jerzyku - Zośka podeszła do chłopca. - Jerzyku, rozumiem co czujesz. To też mnie tak bardzo boli, tak bardzo denerwuje!

Przykucnęła przy stołku, na którym siedział Jerzy. Chłopak teraz podniósł głowę. Na jego policzkach były ślady po ściekających łzach.

- Zośka, ja pojadę do Warszawy! Pojedziemy razem i razem obronimy Polskę. Obronimy! Obronimy, pomożemy wstać, nawet gdybyśmy mieli zginąć! - krzyknął.

- Nie damy zabić naszej Matki! Jerzyku, Bogu dziękuję za takiego przyjaciela, jakim jesteś ty. Nikt tak jak ty nie potrafi mobilizować do walki - rozpłakała się.

Jerzyk objął ją, Zośka wtuliła się w jego ramię. Płakali razem. Wiedzieli, że mogą nigdy nie wrócić z Warszawy. Miłość do Polski przewyższył jednak strach.

Z pamiętnika Zosi

17 lipiec 1944 rok

Dzisiaj wysłaliśmy list do Mańki. Napisaliśmy w nim, że przybędziemy porannym pociągiem 20 lipca na umówiony wcześniej dworzec. Pisząc list razem z Jerzykiem rozpłakaliśmy się jak dzieci. Tak pragniemy wolnej Polski, tak pragniemy pokoju. Chcemy znów beztrosko wędrować ścieżkami leśnymi, chodzić na zbiórki bez obaw i poczucia zagrożenia.

Za parę dni wyruszamy do Warszawy. Jerzyk będzie walczył, a ja będę sanitariuszką. Bardzo się o niego boję. Niemcy nienawidzą Żydów, a Jerzyk jest polskim Żydem. Gdy go złapią, pewnie zabiją na miejscu! Boże! Tak się o niego boję, jest dla mnie jak brat. Sama myśl o tym, że mogłabym zostać bez niego, wyciska mi łzy z oczu.

19 lipiec 1944 rok, popołudnie

Dzisiejszy obiad był wyjątkowy. Nic nadzwyczajnego na stole nie było, jedynie śledzie w śmietanie, ziemniaki z solą, a do popicia kompot z jagód. Razem z Jerzykiem nazbieraliśmy je w lasku za miasteczkiem. Mimo to był uroczysty. Mama zaprosiła dziadków, ciocię i całą rodzinę Jerzyka. Przed naszym wyjazdem chcieliśmy jak najwięcej czasu spędzić z naszymi rodzinami. Po obiedzie graliśmy w zgadywanki. Wstyd się przyznać, ale dziesięcioletni Franciszek był lepszy ode mnie! Nawet starsza ciocia zgadła więcej rzeczy, niż ja! Żal jest ich zostawiać. Mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy, ale wtedy pokonam Frania w tej grze!

20 lipiec 1944 rok, bardzo wcześnie rano

Jerzyk i ja jedziemy właśnie do Warszawy. I moja Mama i jego bardzo płakały. Starałam się być pogodna, żartować, ale gdy zobaczyłam, jak mały Franio przytula się do Jerzyka z taka przeraźliwie smutną minką, z tymi łzami w oczach... tak długo nie chciał go puścić... Serce pękło mi z bólu. To tak nie powinno być, nie powinno... Przez nienawiść cierpią niewinne dzieci. wszystkiemu jest ona winna... szkaradna córka diabła zrodziła wojnę...

Rozległ się pisk hamulców. Po chwili dało się słyszeć głos konduktora:

- Ostatnia stacja! Proszę wysiadać!

- Jerzyk, obudź się - Zośka potrząsnęła delikatnie jego ramieniem.

- Już na miejscu? - przeciągnął się głośno ziewając.

Wyszli z pociągu. Z trudem przecisnęli się przez tłum ludzi i usiedli na jednej z ławeczek stojących pośrodku budynku. Tam właśnie, na ławeczce koło sklepiku czekała na nich Mania.

- Witajcie w Warszawie - powiedziała radośnie.

- Dobrze jest cię znów zobaczyć! - rzekła Zosia.

- Będziecie mieszkać u mnie, to znaczy u mojej cioci i kuzynów. Spędzam u nich wakacje. Niczym się nie przejmujcie. Ciocia ucieszyła się, gdy przedstawiłam jej pomysł, aby was ugościła. Mówiła, że lubi wesołą chatkę! - oznajmiła Mania.

- Nie wiem, jak jej dziękować - powiedział Jerzyk.

- Twoja ciocia ma wielkie serce - dodała Zosia.

Z dworca udali się piechotą do mieszkania rodziny Mańki. Weszli do klatki. Czas odcisnął swe piętno na drewnianych poręczach, z których zeszła prawie cała farba. W powietrzu unosił się charakterystyczny zapach starej kamienicy. Mania zapukała do drzwi.

- Ciociu, to my, otwórz! - krzyknęła.

Drzwi otworzyły się ostrożnie, lecz gdy tylko ciotka upewniła się, że to Mania z przyjaciółmi, uderzyły o ścianę.

- Mania, to twoi koledzy? - zapytała. - Ci mali? Ale wyrośliście!

- Tak, troszkę wyrośliśmy - uśmiechnął się Jerzyk.

- Wchodźcie, wchodźcie!

Ciocia zabrała się do przygotowywania obiadu. Kuzynami okazała się para bliźniaków: Karolek i Piotruś.

- Niesłychane urwisy - mówiła o nich ciotka.

Pokój Zośki był maleńką izdebką, w której stała niewielka drewniana szafka i metalowe, białe łóżko. Ściany ozdobione były kwiaciastą tapetą. Bardzo przypadł jej do gustu.

Przy obiedzie Mania opowiedziała im szczegóły na temat zbrojnego powstania. Określiła także zakres zaplanowanych dla nich obowiązków. Jerzyk miał pomagać bronić ulicy, przy której mieściło się mieszkanie ciotki, a Zośka miała być sanitariuszką.

Z pamiętnika Zosi

26 lipiec 1944 rok, po południu

Dni są podejrzanie spokojne. To cisza przed burzą. Wiem, że nie mamy broni palnej. Zamiast niej mamy jednak butelki z benzyną i to, czego brakuje tym tchórzom niemieckim - mamy męstwo i zapał do walki. Walczymy w słusznej sprawie, bronimy Narodu Polskiego i Żydowskiego, a nie wyniszczamy. Nie zabijalibyśmy przecież, gdybyśmy nie mieli kogo bronić...

31 lipiec 1944 rok, wieczór

Modlę się i modlę... W błaganiu nie ustaję... Tego dnia zmówiłam już dwa różańce: za moją rodzinę, za Jerzyka, za jego bliskich. Matko Boska, miej nas w swej opiece! Jutro, już jutro stawimy opór. Wczoraj do mieszkania Emilki przyszedł nasz dowódca, przedstawił się i opisał plany na kolejne kilka dni. Jerzyk dostał bluzę od munduru niemieckiego. Odprułam niemiecką naszywkę, a zamiast niej wyhaftowałam mu na obu ramionach naszą piękną, biało-czerwoną flagę! Na hełmie zrobiłam biało-czerwony pasek. Razem z Emilką uszyłyśmy opaski na ramię. My mamy z czerwonym krzyżem. Spakowałyśmy już do toreb bandaże, wodę utlenioną.

1 sierpień 1944 rok

Napięcie wzrasta z każdą sekundą. Godzina W coraz bliżej...

Powstanie Warszawskie wybuchło 1 sierpnia 1944 roku o godzinie 17:00. Jerzyk, posłuszny rozkazowi, nie uczestniczył na razie w żadnej akcji, lecz czuwał na posterunku. Z okna swojego pokoju bacznie obserwował ulicę. Gotów był rzucić się do walki, gdyby tylko dostrzegł jakieś zamieszki. Gotowy był nawet na śmierć.

Zosia weszła do pokoju i stanęła przy oknie koło Jerzyka.

- Jerzyku - powiedziała cichutko - weź to proszę i włóż do kieszeni od munduru.

Wyciągnęła do niego rękę, w której był obrazek Matki Boskiej. Najświętsza Maria Panna miała na głowie chustę ozdobioną kotwiczkami Polski Walczącej. Jej pas był białoczerwony. W prawej ręce trzymała wieniec laurowy przyozdobiony wstążką w barwach Ojczyzny. Na twarzy malował się ciepły, matczyny uśmiech.

- Ksiądz już poświęcił. Poprosiłam go w niedzielę po mszy. Narysowałam dla ciebie - rzekła.

- Zosieńko, przepiękny - Jerzyk zapatrzył się na Maryję. - Wiesz, Ona jest po naszej stronie. Nasza Królowa nam pomoże, wyzwoli.

- Wiem, Jerzyku, dobrze to wiem - Zosia ostatni raz spojrzała na malunek znikający w kieszeni na sercu.

- Zosieńko - chłopiec zawahał się chwilę, szukał odpowiednich słów.

- Tak, co chcesz mi powiedzieć? - zapytała Zośka.

- Chcę, żebyś wiedziała, że bardzo cenię sobie twoją przyjaźń. Wiesz, wiesz ja cię kocham po przyjacielsku - chłopiec chwycił rękę dziewczyny i mówił dalej. - Jesteś dla mnie jak siostra...

- Jerzyku, ty jesteś moim najlepszym przyjacielem. Jesteś dla mnie jak brat, dzięki tobie moje życie jest weselsze...

Zosia zawahała się. Nie była pewna, czy może powiedzieć to, co od paru dni nie dawało jej spokojnie zasnąć. Nagle posmutniała i spuściła wzrok.

- Zośka, co się stało? - zapytał Jerzyk, łapiąc jej drugą rękę.

- Eee... - Zosia ociągała się - czy ty o mnie nie zapomnisz?

- O czym ty mówisz? - Jerzyk wiedział jednak, o co pyta jego przyjaciółka.

- Jeśli umrę... czy ty o mnie nie zapomnisz?- odważyła się dziewczyna.

- Nigdy, nigdy Zośka! Do końca moich dni będę o tobie pamiętał! - zawołał Jerzy. - A czy ty będziesz pamiętać?

Zośka drżącym głosem odpowiedziała:

- Tak Jerzyku, zawsze będziesz w moim sercu, zawsze na miejscu najlepszego przyjaciela...

Rozpłakała się. Jerzyk przytulił ją do siebie i głaskał po kręconej czuprynce. Sam nie mógł powstrzymać dłużej łez. Nie chciał stracić swej przyjaciółki. Wiedział, że oddałby za nią życie, gdyby musiał.

- Jerzyk, wybaczam ci każdy twój błąd - Zośka jeszcze mocniej go przytuliła - wszyściutko.

- Zośka, ja też ci wybaczam, o nic nie mam żalu - rzekł Jerzy.

Nagle do ich uszu dobiegł dziecięcy krzyk. Wyjrzeli przez okno. Na przeciwległej stronie ulicy niemiecki oficer potrząsał małym chłopcem, który w prawej rączce trzymał biało-czerwoną opaskę. Drugi oficer przyglądał się z szyderczym uśmieszkiem. Jerzyk i Zośka wybiegli z mieszkania, kilkoma susami pokonali schody, dopadli drzwi klatki schodowej.

- Niech pan go puści!

Jerzyk podbiegł do Niemca szarpiącego dzieckiem. Drugi oficer natychmiast go odepchnął. Jerzyk upadł na ziemię. Zośka szybko podbiegła do Jerzyka i przykucnęła przy nim. Jerzy uderzył głową o chodnik i na chwilkę stracił przytomność.

- Boże! Jerzyk, Jerzyk...

Zośka delikatnie pogłaskała go po twarzy. Niemiec, który do tej pory potrząsał chłopczykiem, puścił go nagle i doskoczył do Zośki. Odepchnął ją na bok. Upadła. Szybko poderwała się. Już chciała podbiec do leżącego, gdy nagle oficer, będący dotychczas obserwatorem, chwycił ją za ramię i nie pozwolił podejść do Jerzego. Niemiec, stojący nad chłopakiem, wyciągnął pistolet. W tym momencie Jerzyk ocknął się. Zobaczył Zosię, którą Niemiec próbował unieruchomić. Szybko wstał i chciał jej pomóc. Oficer trzymający pistolet krzyknął z niemieckim akcentem:

- To Żyd!

Podniósł rękę z bronią i wycelował w Jerzyka. Huk rozległ się po ulicy, szyby w oknach zadrżały. Jerzyk ostatni raz spojrzał w niebo. Trzymając się za serce osunął się na ziemię. Zmarł.

Nagle z zielonej kamienicy wybiegli młodzi harcerze. W dłoniach trzymali kamienie. Jeden z nich miał niewielki pistolet. Postrzelił zabójcę Jerzyka. Zosia wykorzystała zamieszanie i z całej siły kopnęła trzymającego ją Niemca w kostkę. Ten puścił ją i skrzywił się z bólu. Padł kolejny strzał. Drugi oficer zginął. Dziewczyna podbiegła do zmarłego chłopaka. Zobaczyła powiększającą się plamę krwi na jego mundurze.

- Jerzyk, Jerzyk! Jerzyk, słyszysz mnie? Jerzyk!

Ujęła go za nadgarstek, sprawdziła, czy jest puls.

- Boże... Jerzyk, ty nie żyjesz...

Przytuliła się do zmarłego przyjaciela. Gorące zosine łzy opadły na jego mundur. Nie wierzyła, że Jerzy już nie żyje. Zacisnęła oczy, po chwili je otworzyła w nadziei, że zobaczy, jak Jerzyk podnosi głowę i się do niej uśmiecha. Ale Jerzyk już nie żył, nie żył przez nienawiść.

Z pamiętnika Zosi

1 sierpień 1944 rok, wieczór

Boże, nie mam Ci tego za złe, ale błagam, daj mu wejść do nieba. Proszę Cię bardzo. Tak strasznie za nim tęsknie, daj mi go zobaczyć... daj mi go spotkać po śmierci...

Bajkowe lato

Do Krainy Strumieni po niebywale zimnej wiośnie raczyło przyjść lato, które jednak trudno nazwać latem znanym w naszej Polsce. Było zimne i deszczowe.

Izabela, księżniczka owej krainy, siedziała znudzona przy ogromnym oknie, wpatrując się, jak wielkie krople za wszelką cenę próbują wtargnąć do pałacu przez niewielkie dziury w kicie. Iza nagle odskoczyła od okna jak oparzona. Przestraszył ją kawałek przemoczonego papieru, który został przyniesiony przez wiatr. Dziewczyna otworzyła okno. Ogromne

krople padły na drewnianą podłogą, a wiatr, nie marnując okazji, zatańczył w pokoju. Iza położyła ów przemoczony papierek na bialutkim stole. Symbole na nim napisane dałoby się rozczytać, ale księżniczka nie wiedziała, co oznaczają tajemnicze znaki. Przez dłuższą chwile wpatrywała się w nie, aż nagle przypomniała sobie o kimś, kto posiada dużą wiedze na temat pism. Nie przejmując się ulewą wybiegła z pałacu. Pędem pokonała dość spory kawałek leśnych duktów, w końcu zdyszana zapukała do drzwi niewielkiej chałupinki.

- Iza? Co ty tu robisz? Wejdź do środka - mały skrzat imieniem Nowisiuciulek wpuścił księżniczkę do chaty.

- Czy jest Jula?- zapytała zdejmując przemoczoną pelerynkę z różowych włókien księżycowego słońca.

- Dobrą godzinę temu wyszła na polowanie z Dawidomirem i Radusiulkiem, zaraz powinni wrócić - odpowiedziało leśne stworzonko.

Nagle drzwi chaty otwarły się z łoskotem. Wpadła Jula, trzymając w ręku szare zawiniątko. Za nią weszli Dawidomir i Radusiufciulek, dźwigający ogromnego dzika, który był dwa razy większy od nich.

- O widzę, że mamy gościa! Izka, jak fajnie, że wpadłaś! - z uśmiechem na ustach mała istotka przytuliła się do kolan księżniczki.

Zawiniątko, które dotychczas trzymała w dłoniach, upadło na mięciuteńką podłogę z runa leśnego zmieszanego z wełną.

- Ja też się cieszę, że was widzę!

Iza podniosła Julę bez żadnych trudności, bowiem skrzaty leśne to stworzenia bardzo, bardzo lekkie.

- A co jest w tym zawiniątku? - zapytała dziewczyna z przestrachem patrząc na poruszający się tobołek.

Nagle z jego wnętrza wyszedł... padalec!!!

- Aaaaa!!!!- Iza przestraszyła się strasznie owego padalca. - Weźcie tego stwora, tego okropnego padalca!!!

Jula posmutniała.

- To nie jest zwykły padalec... - wymamrotała, podnosząc zwierzątko z podłogi i sadzając na swoim ramieniu.

Uczucia księżniczki trudno opisać słowami. Strach powoli ustępował zdziwieniu, wkradła się również niepewność.

- Skoro to nie zwyczajny padalec, to co to za stworzenie? - zapytała dziewczyna.

- To jeden z nas - ze smutkiem poinformował Dawidomir.

- To jest Ropuszek... - Radusiulek urwał nagle.

- Ropuszek? Ale czemu? Jak?

Iza nie wierzyła w prawdziwość wieści przekazanych przez przyjaciół. Lubiła Ropuszka. Ten mały, pracowity skrzat niejednokrotnie pomagał jej w ogrodzie. Znany był ze swej bezinerewsowności i troskliwości. Opiekował się wszystkimi sierotami w ludzkiej osadzie (oczywiście nie ujawniając się), przynosił im w nocy chleb, podkładał znalezione na gościńcach złote i srebrne monety.

- Ropuszek naraził się Czarnemu Czarownikowi - ze zdenerwowaniem w głosie powiedziała Jula.

- Ale czym? - Zapytała Iza, która jeszcze nie wyszła z osłupienia.

- Był po prostu za dobry! Czarny Czarownik sam jest zły, czuje się gorszy widząc dobrych ludzi. Jest zazdrosny, jednak zamiast zmieniać się na lepsze, wybrał prostszą, na pozór prostszą drogę pozbywania się dobra ze świata. Nieraz najzwyczajniej podsuwa złe myśli, pomysły, a nieraz pozbywa się dobrych stworzeń, rzucając na nie swe zaklęcia. Ropuszka zmienił w padalca, sam jest najwstrętniejszą gadziną, która kiedykolwiek chodziła po tej ziemi!!

Jula była już naprawdę zdenerwowana, w jej ogromnych niebieskich oczach zapłonęły iskry waleczności. Ten leśny skrzat gotów był poświęcić nawet własne życie, byleby ocalić Ropuszka i pozbyć się maga.

Nastała chwila milczenia. Izie nagle przypomniało się, po co tu przyszła. Dłuższy czas zastanawiała się, czy w tej sytuacji wypada prosić skrzaty o pomoc w takiej błahostce. Pomyślała jednak, że to może rozładować napiętą atmosferę i choć na chwilę zająć myśli zatroskanych istotek.

- Eeee - zaczęła niepewnie - no bo ja mam do was maleńką prośbę.

Nowisiuciulek, który cały czas wpatrywał się ze smutkiem w drobnego padalca siedzącego na ramionach skrzatki, teraz odezwał się z nutką radości w głosie. Lubił pomagać, lubił pomagać, bo widział, że to denerwuje Czarnego Czarownika, że każde dobro wyświadczone drugiemu osłabia jego moc.

- Co cię do nas sprowadziło, Izuniu? - grzecznie zapytał.

- Ten mały przemoczony papierek.

Księżniczka wyciągnęła rękę i podała karteczkę stworzonku. Ich ręce dotknęły się na momencik.

- Jesteś zimna jak lód!

Nowisiuciulek podał karteczkę Radusiulkowi i podbiegł do kominka, w którym leżał stosik chrustu. Z klatki stojącej obok kominka wyjął coś, co przypominało zasuszoną ćmę. Cisnął ją w stosik. Pomarańczowe, żółte, zielone, niebieskie, białe, fioletowe, czerwone płomyczki zaczęły tańczyć w palenisku. Nagle z różnobarwnego ognia wyskoczyło siedem iskier. Każda iskra miała inną barwę. Wtem iskry uniosły się po sam sufit, zatoczyły koło siedem razy, po czym upadły na ziemię w postaci zwykłych, zaduszonych motyli nocnych. Nikomu nie wydało się to dziwne. Każdy mieszkaniec Krainy Strumieni znał doskonale wszystkie istoty zamieszkujące te tereny. Ogniste moty również były im bliskie.

Radusiuciulek w milczeniu wpatrywał się w rozmiękłą karteczkę.

- To pismo elfickie. Nie znam wszystkich liter - wyszeptał jakby do siebie.

Zainteresowana Jula za pomocą dwóch susów znalazła się tuż za Radusiulkiem. Raz przez jedno, raz przez drugie ramię usiłowała dostrzec rozmazane symbole. Padalec też sprawiał wrażenie zainteresowanego.

- Daj mi to, proszę.

Skrzatka wzięła do ręki karteczkę. Im bardziej wczytywała się w jej treść, tym bardziej jej policzki czerwieniły się. Gdy jej wzrok spoczął na Izabeli, buźka stworzonka porównywalna była z nieźle dojrzałym pomidorem. Nagle wydała z siebie okrzyk dzikiej radości i skacząc jak kot, znalazła się przy księżniczce, po czym wyściskała Izkę, a raczej jej nogi, bo tylko do nich dosięgała.

- Izunia, Izunia - mówiła gorączkowo - na tej karteczce jakiś elf napisał wiadomość.

- Ale czemu ciebie to tak cieszy?

Rafusiulek doskoczył do swej małej przyjaciółki i chwycił przemoczony papierek. Na próżno jednak próbował rozczytać litery, ponieważ nie znał w pełni alfabetu elfickiego.

- Oj, daj mi to - skrzatka wyrwała mu z rąk karteczką, która cudem nie rozerwała się na pół. - Słuchajcie, przeczytam wam całość po naszemu: "W niewoli u Czarnego Czarownika. Piszę do kogoś, komu może wiatr, może woda, może zwierzę przyniesie mą wiadomość. Zły mag porwał mnie, gdy śpiewałem sierocie kołysankę na dobranoc. Teraz siedzę w ciemnym lochu, przykuty czarnym łańcuchem. W tym wszystkim znalazłem jednak ogromny plus. Podsłuchałem rozmowę Czarnego Czarownika z jakimś gargulcem. Mówił, że należy wzmocnić straż jego komnaty, bo właśnie tam przechowuje swą różdżkę. Gdy zostanie zniszczona, prysną bezpowrotnie wszystkie jego uroki, a zła moc zostanie unicestwiona na zawsze. Zniszczcie więc różdżkę, przyjaciele!!"

Jula zakończyła czytać. Wszyscy zgromadzeni w pokoju wiedzieli, co teraz należy zrobić. Wiedzieli, że muszą ocalić Ropuszka.

Ciąg dalszy nastąpi...