W kalendarzu

Miś to nazwa odnoszona do zabawek oraz bohaterów literatury dziecięcej lub też popularne określenie niedźwiedzia.

Sympatyczna postać takich bohaterów oraz skojarzenia z pluszowymi zabawkami sugerują, że niedźwiedź jest miłym i nieagresywnym zwierzęciem. Stereotyp ten stara się złamać m.in. Tatrzański Park Narodowy w programie informacyjnym "Niedźwiedź to nie miś".

Nazwa "miś" pochodzi z języka łowieckiego. Etymologia tego słowa jest niejasna. Pojawiło się ono w końcu XVIw. jako określenie żargonowe, prawdopodobnie jako skrót od staropolskiego słowa "miedźwiedź" (z nieznanymi formami pośrednimi; wiadomo, że miedjed - miodojad - to eufemizm, neologizm, zastępujący praindoeuropejskie określenie największego europejskiego drapieżnika). Myśliwi wierzyli, że nazywanie zwierzyny łownej jej nazwą własną - w tym wypadku miedźwiedzia - nie przynosiło szczęścia na polowaniu.

Kariera misia-zabawki rozpoczęła się w końcu XIXw.

Margarete Steiff, niemiecka inwalidka, sparaliżowana wskutek choroby Heinego-Medina, szyła różne pluszowe zabawki - zwierzątka. Jej siostrzeniec, Richard Steiff, w 1880r. wpadł na pomysł, aby ulepszyć ich konstrukcję i w wirtemberskiej miejscowości Giengen an der Brenz, 10 km od granicy bawarskiej, założyć firmę, produkującą takie zabawki. Pluszowe zwierzątka wystawiono na targach w Lipsku w 1903r. Zainteresowały one Amerykanów i 3000 egzemplarzy wyeksportowano do Stanów Zjednoczonych. Tam zdobyły dużą popularność i wkrótce podobne misie zaczęły wytwarzać inne firmy zabawkarskie. Firma Steiffa nadal istnieje i nadal zajmuje się produkcją pluszowych zabawek.

Można też spotkać inną wersję historii powstania tej sympatycznej maskotki.

W języku angielskim pluszowy miś to Teddy Bear. Nazwa wzięła się od imienia prezydenta Stanów Zjednoczonych, Theodore'a Roosevelta (1858-1919).

W listopadzie 1902r. Roosevelt przebywał na granicy stanów Missisipi i Luizjany w związku ze sprawami państwowymi. Czas wolny miał spędzić na polowaniu na niedźwiedzie. Okazało się jednak, że nie przebiegało ono pomyślnie. Upłynęły trzy dni, a wciąż nie udało się ustrzelić wymarzonego trofeum. Dziennikarze, śledzący każdy krok prezydenta, prześcigali się w dworowaniu z niepowodzeń głowy państwa na łamach swoich wydawnictw. Choć prezydent nie upolował nic, to innym się poszczęściło. Stawiało to osławionego kowboja w niezręcznej sytuacji. Pozostali uczestnicy polowania najwyraźniej czuli się nieco winni. Oni się spisali, a prezydent nie. Zaowocowało to niecodzienną sytuacją, szczegółowo opisaną przez The New York Times. Jeden z towarzyszy Roosevelta powalił umęczonego pogonią niedźwiedzia uderzeniem kolbą, a następnie zadął w róg, oznajmiając, że zdobycz znajduje się w potrzasku. Prezydent nie skorzystał jednak z okazji , ale nakazał skrócić cierpienia zwierzęcia.

Roosevelt nie upolował już nic do końca tej wyprawy, a prasa naśmiewała się z niefortunnych łowów głowy państwa. Częściej niż o historii z nieszczęsnym niedźwiedziem rozpisywano się nad pechem kowboja, który nie mógł nic upolować. Historia opisana przez The New York Times zainspirowała jednak rysownika z The Washington Post, Clifforda Berrymana. Powstało kilka ilustracji, przedstawiających opisaną scenę. Miejsce niedźwiedzia niemal natychmiast zastąpił wizerunek przestraszonego misia. Prezydent mimowolnie zaczął funkcjonować w powszechnej świadomości jako obrońca tegoż zwierzęcia. Na jednej z kolejnych ilustracji przedstawiono Roosevelta jak obejmuje swą niedoszłą ofiarę.

Coraz głośniejsza historia stała się natchnieniem dla Morrisa Mitchoma, właściciela niewielkiego sklepu z zabawkami i słodyczami w Nowym Jorku. Opracował projekt nowej zabawki dla dzieci, imitującej misia, którego nazwał Teddy's Bear, czyli miś Teddy'ego. Podobno prezydent osobiście udzielił mu zgody na wykorzystanie swego imienia. W 1906r. fabryka Michtona "Ideal" wypuściła na rynek pierwsze pluszowe misie. Zabawki szybko zdobyły popularność. Wkrótce zaczęto je już określać mianem Teddy Bear, co przetrwało do dnia dzisiejszego.

W ciągu wieku pluszowy miś stał się jednym z najważniejszych symboli światowej popkultury. Jego podobizna widnieje na zeszytach, koszulkach, czapkach, a w sklepach z pamiątkami aż roi się od misiowych figurek i gadżetów.

W 2002r. dzień 25 listopada ustanowiony został Światowym Dniem Pluszowego Misia (ang. World Teddy Bear Day).

W Polsce, za sprawą nieistniejącego już czasopisma dla najmłodszych "Miś", obchodzącego 50-tą rocznicę powstania, rok 2007 został dodatkowo ogłoszony Rokiem Misia.

Pluszowy miś, jak wiele innych postaci, ma również swoje święto 5 listopada, kiedy przypada ustanowiony w Polsce i obchodzony wśród najmłodszych dzieci Dzień Postaci z Bajek.

Żyjemy w czasach rozkwitu tradycji pluszowych misiów, zarówno tych starych z początku wieku, jak i tych współczesnych, produkowanych masowo w fabrykach na Dalekim Wschodzie. Miś wciąż pozostaje najważniejszą zabawką dzieci i należy mieć nadzieję, że już wkrótce nie będzie ani jednego dziecka na świecie, które nie miałoby swojego pluszowego przyjaciela.

Miś jest również bohaterem niezliczonej ilości bajek, książek i filmów dla najmłodszych...

"Misiowe" lektury

• Julia Boehme - Trzyminutowe opowiadania o misiach
• Michael Bond - seria o Misiu Paddingtonie
• Joanna Chmielewska - Pafnucy: opowieści o dobrym niedźwiedziu
• Honorata Chróścielewska - Pożegnanie z misiem
• Cyrkowe sztuczki Gumisiów
• Disney - Mój brat niedźwiedź
• Czesław Janczarski - seria o Misiu Uszatku
• Janosch - Ach, jak cudowna jest Panama
• Rudyard Kipling - Księga dżungli
• Gosta Knutsson - Nalle, wesoły niedźwiadek
• Aleksander Alan Milne - Kubuś Puchatek; Chatka Puchatka
• Janina Porazińska - Pamiętnik Czarnego Noska
• Ewa Szelburg-Zarembina - Przygoda Misia
• Anna Szymanowska - Przygody misia Guziczka
• Bogusław Zeman - Opowieści misia Tulisia: bajki dla chorusków i nie tylko

Kubuś Puchatek (ang. Winnie-the-Pooh) to postać z literatury dziecięcej, stworzona 14 października 1926r. przez brytyjskiego pisarza Alana Alexandra Milne'a (1882-1956).

Książki Milne'a

• Kubuś Puchatek (Winnie-the-Pooh; oryginalne wydanie w 1926r., w Polsce w 1938r.)
• Chatka Puchatka (The House at Pooh Corner; oryginalne wydanie w 1928r., w Polsce w 1938r.)
• Wiersze dla Krzysia (When We Were Very Young, Now We Are Six; oryginalne wydania w 1924r. i 1927r., w Polsce w 1957r.)

W pierwszej książce o Kubusiu Puchatku pojawiły się takie postacie, jak: Prosiaczek, Królik, Kłapouchy, Sowa Przemądrzała, Mama Kangurzyca i Maleństwo oraz Krzyś - syn autora.

Imię misia

Podobnie jak i wiele innych postaci z książek Milne"a, Kubuś Puchatek został nazwany imieniem jednej z zabawek Christophera Robina Milne'a (1920-1996), syna pisarza.

Z kolei pluszowa zabawka Christophera została nazwana tak od imienia niedźwiedzicy Winnipeg, będącej żywą maskotką kanadyjskiego wojska z Korpusu Weterynaryjnego Kanady.

24 sierpnia 1914r. Harry Colebourn, weterynarz armii kanadyjskiej, nabył młodą, osieroconą niedźwiedzicę od trapera w White River w Ontario za 20 dolarów. Colebourn kupił zwierzę na dworcu White River, będąc w drodze do Valcartier w Quebec, gdzie Armia Kanadyjska zorganizowała brygady piechoty podczas pierwszej wojny światowej. Colebourn nazwał niedźwiedzicę "Winnipeg", od nazwy miasta, w którym mieszkał w Kanadzie (pochodził z Birmingham w Anglii). Niedźwiedzica, nazywana przez żołnierzy Winnie, szybko stała się nieoficjalną maskotką pułku Colebourna.

W 1914r. Winnie towarzyszyła pułkowi w podróży do Salisbury Plain w Anglii, gdzie kanadyjscy żołnierze szkolili się do walki. Przed wyjazdem na front we Francji, Colebourn zdecydował, że najlepiej zostawić niedźwiedzicę pod opieką londyńskiego zoo, co uczynił 9 grudnia 1914r. Winnie stała się jedną z najpopularniejszych atrakcji w zoo. Pozostała tam do swojej śmierci, 12 maja 1934r.

W 1924r. Alan Milne pierwszy raz poszedł do zoo z synem Christopherem, który bardzo polubił Winnie. Trzy lata wcześniej Milne kupił w domu handlowym "Harrods" i dał synowi na jego pierwsze urodziny pluszaka firmy "Alfa Farnell".

We wrześniu 1981r. 61-letni Christopher Robin Milne uczestniczył w odsłonięciu pomnika niedźwiedzicy Winnie (naturalnych rozmiarów, dzieło Lorne Makkina) w londyńskim zoo. Wcześniej, w 1974r. opublikował pierwszą z trzech książek autobiograficznych, opisujących jego dzieciństwo i problemy wynikłe z życia w cieniu Kubusia Puchatka.

Najstarsze i wciąż najbardziej popularne tłumaczenie obu książek o Kubusiu oraz Wierszy dla Krzysia jest autorstwa Ireny Tuwim. Istnieje też nowszy przekład pod tytułem Fredzia Phi-Phi autorstwa Moniki Adamczyk-Garbowskiej. Kontrowersyjny przekład tytułu uważany jest przez jego zwolenników za bliższy oryginałowi - Winnie to imię niedźwiedzicy.

W tłumaczeniach książki na język polski występuje problem określenia jego płci.

Irena Tuwim, rozumując, że nie da się przełożyć imienia tak, by sprawa jego pochodzenia i rozumienia była jasna dla polskiego czytelnika, "ochrzciła" misia imieniem Kubuś Puchatek.

Monika Adamczyk w Fredzi Phi-Phi nadała misiowi imię żeńskie, ale pozostawiła go "mężczyzną", konsekwentnie stosując formy męskie, np. (...) Phi miał zamknięte oczy, Fredzia Phi-Phi zatrzymał się nagle i pochylił się zagadkowo nad śladami. Podobnie jak Milne, nadała imię żeńskie męskiemu misiowi.

Ostatecznie dowiedziono, że kwestia intencji autora oryginału co do imienia bohatera była błędnie rozszyfrowana przez Adamczyk, gdyż imię "Winnie" nie pochodzi od Winifredy, lecz od imienia niedźwiedzicy Winnipeg, o czym jasno pisze Milne. Milne ani razu nie nazywa misia "Winnie", stosuje tylko połączenie "Winnie-the-Pooh", a najczęściej nazywa misia po prostu "Pooh".

Imiona misia w tłumaczeniach na inne języki są bardzo różnorodne. W wielu językach zachowano formę z odpowiednikiem rodzajnika "the": po holendersku Winnie de Poeh, w jidysz Wini-der-Pu. W innych językach Kubusia nazywają jednym z dwóch jego imion: "Niedźwiadkiem Pooh" - po niemiecku Pu der Bär, po czesku Medvídek Pú) lub "Niedźwiadek Winnie" - po francusku Winnie l"ourson. Są także tłumaczenia, w których nie ma ani "Winnie", ani "Pooh", np. po węgiersku Micimackó, duńsku Peter Plys lub norwesku Ole Brumm.

W języku angielskim "h" w imieniu "Pooh" nie wymawia się i rymuje się w tekście z "who" i "do". W niemieckim, czeskim, łacinie i esperanto tłumaczy się ono jak "Pu". Tym niemniej w białoruskim tłumaczeniu (Winia-Pych) drugą część imienia przetłumaczono jak "Pych", co jest spółdźwięczne z białoruskimi słowami "pycha" (pol. pycha) i "zapychacca" (pol. zmęczyć się, zasapać się). Do rosyjskiej i ukraińskiej tradycji weszło imię "Puch" (słowiańskie słowa puch, puchaty).

Pozaksiążkowe wcielenia Kubusia

Przygody Kubusia Puchatka doczekały się wielu ekranizacji i adaptacji teatralnych. Obecnie prawa wydawnicze do książek o Kubusiu posiada na całym świecie "The Walt Disney Company", który także zarejestrował jego wizerunek i imię jako znak towarowy w wielu krajach świata. Firma "Disney" strzeże tego wizerunku i swoich praw autorskich do tego stopnia, że wymaga zezwolenia na użycie go na prywatnych stronach www i w adaptacjach teatralnych. W Polsce tłumaczenie Ireny Tuwim podlega ochronie prawno-autorskiej jako odrębny utwór.

Firma "Disney" rozwija wizerunek Kubusia poprzez produkcję filmów animowanych, krótko- i długometrażowych, które mają coraz luźniejszy związek z pierwowzorem literackim oraz oryginalnymi ilustracjami Ernesta Howarda Sheparda. Oprócz oryginalnych powieści A.A. Milne"a, Kubuś występuje też w licznych poradnikach dla dzieci i dorosłych, które starają się tłumaczyć rozmaite złożone problemy jak najprostszym językiem. Ich przykłady to m.in. książka Benjamina Hoffa Tao Kubusia Puchatka i jej kontynuacja Te Prosiaczka, które na przykładzie postaci z cyklu objaśniają założenia filozofii chińskiej.

• Kubusiowe przygódki - Kubuś i Tygrys

• Kubuś Puchatek - gry
• Akademia Bezpiecznego Puchatka

MIŚ Z OKIENKA

"Miś z okienka" to program dla dzieci emitowany w Telewizji Polskiej od 22 listopada 1958r. do 1973r.

Ukazał się on z programem "Baju, baj", w którym był dział dla starszych dzieci zatytułowany "Książki dla ciebie". Tam właśnie razem z misiem Bronisław Pawlik (oraz Stanisław Wyszyński) prowadził dyskusje na zaczerpnięte z książek poważne tematy. Program kierowany był do dzieci w wieku szkolnym i miał spełniać misję edukacyjną, m.in. zachęcać do czytania książek. Pomysłodawczynią programu i autorką dialogów była Wanda Szerewicz.

Pełne uroku i ciepła dialogi z przyjacielem misiem przyciągały uwagę widzów małych i starszych przez prawie sześć lat. Owo "uwięzienie" w okienku zaczęło w końcu przeszkadzać aktorowi. "Zrezygnowałem z tej roli, kiedy stwierdziłem, że widzowie zbytnio identyfikują mnie z tą postacią" - mówił Bronisław Pawlik.

Z programem związana jest słynna, choć do dziś niejasnego pochodzenia anegdota. Programy telewizyjne emitowane były wówczas "na żywo". Podobno na koniec znanej "Dobranocki" Bronisław Pawlik, po opowiedzeniu kolejnej bajki myśląc, że mikrofony i wizja są wyłączone, powiedział: "A teraz kochane dzieci, pocałujcie misia w d...!"

• Miś z okienka

• Jak to z misiem było?

MIŚ COLARGOL

Colargol to postać fikcyjna, miś występujący w serii filmów animowanych. Postać stworzyła francuska pisarka Olga Pouchine (płyty, książeczki, słuchowiska) w latach 50-tych XXw. Dzięki staraniom francuskiego producenta Alberta Barillé na przełomie lat 60-tych i 70-tych w wytwórni "Se-ma-for" w Łodzi powstał serial lalkowy. Kierownikiem artystycznym, współautorem scenariusza oraz autorem scenografii był Tadeusz Wilkosz, któremu zawdzięczamy Colargola w takiej właśnie postaci. Muzykę do serialu skomponowali Mireille (odc. 1-27) i Jean Michel Defaye (odc. 28-53).

Miś z filmu znany jest w Polsce i Francji jako Colargol, w USA, Wielkiej Brytanii jako Barnaby, w Kanadzie jako Jeremy.

W sumie powstały następujące filmy:

• Przygody Misia Colargola - serial, 53 odcinki, w latach 1967-74;

oraz pełnometrażowe, kinowe, zmontowane z materiałów z serialu:

• Colargol na Dzikim Zachodzie w 1976r.
• Colargol zdobywcą kosmosu w 1978r.
• Colargol i cudowna walizka w 1979r.

• Miś Colargol (Nostalgia.pl)

MIŚ USZATEK

Uszatek to postać z książek dla dzieci, powstała 6 marca 1957r. jako dzieło pisarza Czesława Janczarskiego oraz ilustratora Zbigniewa Rychlickiego.

Początkowo Miś Uszatek gościł głównie w pisemku dla dzieci Miś, którego był patronem, później stał się bohaterem licznych książek, tłumaczonych również na obce języki. W 1962r. powstał pierwszy indywidualny film, według scenariusza napisanego przez Czesława Janczarskiego pod tytułem Miś Uszatek. Prawdziwa eksplozja popularności Misia nastąpiła jednak dopiero w 1975r., kiedy to Studio Małych Form Filmowych "Se-ma-for" w Łodzi, na zlecenie Telewizji Polskiej, rozpoczęło produkcję lalkowego serialu z Uszatkiem, któremu głosu użyczył Mieczysław Czechowicz. Czesław Janczarski w tym czasie już nie żył i dlatego tematy do scenariuszy, czerpiąc pomysły z opowiadań Janczarskiego, wymyślał najczęściej Janusz Galewicz, występujący też pod pseudonimem Łukasz Czerwiec.

Miś Uszatek był bohaterem popularnym głównie wśród dzieci w wieku przedszkolnym - takim dzieciom łatwo się było identyfikować z Uszatkiem, bo z jednej strony przypominał on dostępną wszystkim pluszową zabawkę, a z drugiej strony był poważnym partnerem, kolegą z przedszkola. Na dodatek okazał się bohaterem na wskroś współczesnym, nie tylko w zachowaniu czy języku, ale i w ubiorze, o co zawsze dbał projektant Zbigniew Rychlicki.

W szybkim tempie powstawały filmy na wszystkie możliwe okazje i wszystkie pory roku. Popularność napędziła produkcję i w efekcie do 1987r. powstały 104 odcinki serialu, co pozwoliło bajce zająć drugie miejsce w rankingu produkcji ówczesnych filmów animowanych (pierwsze miejsce należało do Bolka i Lolka, którzy byli bohaterami 150 odcinków i dwóch filmów pełnometrażowych pod tym samym tytułem). 104 odcinki z Misiem Uszatkiem w roli głównej stanowiły materiał na pełne dwa lata cotygodniowej emisji dobranocek w TVP. Potem nadawany był także na innych stacjach, m.in. Mini Mini i Kino Polska.

• Miś Uszatek - Nowy Kolega

Telewizja Polska, finansująca serial, zdecydowała o zakończeniu realizacji I części serialu w 1979r. W tym czasie w studio przygotowano produkcję czterech kolejnych odcinków. Zostały one ukończone w 1980r. pod ogólnym tytułem Nowe przygody Misia Uszatka z przeznaczeniem do kin na seanse "porankowe" dla dzieci. W filmach tych Miś nie żegnał dzieci w piżamce i nie było końcowej, "dobranockowej" piosenki. Produkcja została sfinansowana z pieniędzy otrzymanych przez Studio z Ministerstwa Kultury. Później kontynuowano produkcję serialu telewizyjnego do 1987r.

Piosenki Misia Uszatka

Słowa napisał Janusz Galewicz, muzykę skomponował Piotr Hertel, śpiewał Mieczysław Czechowicz.

Nakręcono także serię 38 krótkich filmów z Misiem Uszatkiem zapowiadających programy "dobranockowe" w TV oraz dwa filmy indywidualne: Miś Uszatek w 1962r. (scenariusz Czesław Janczarski i Lucjan Dembiński) i Zaproszenie w 1968r. (scenariusz Lucjan Dembiński i Leszek Nartowski) - oba w reżyserii Lucjana Dembińskiego. Muzykę do pierwszego napisał Jerzy Matuszkiewicz, a do drugiego Janusz Sławiński. Projekty plastyczne postaci Zbigniewa Rychlickiego znacznie się różniły od późniejszych, serialowych. Między innymi Miś był szczuplejszy i miał klapnięte prawe uszko, a nie lewe jak w "dobranockach".

Serial o Uszatku jest najlepiej sprzedającym się za granicą produktem Telewizji Polskiej. W dwóch krajach - Słowenii i Finlandii - licencje na emisję filmu odnawiane są co dwa lata, co oznacza, że serial jest nadawany non stop od wielu lat. Co tydzień dzieci z tych krajów mogą obejrzeć jeden odcinek. W Finlandii Uszatek nazywa się "Nalle Luppakorva", w Słowenii "Medvedek Uhec", w Katalonii "L"osset Faluc", w Macedonii "Mečeto Uško", w Holandii "Teddy Hangoor", na Słowacji "Macko Uško", a na Węgrzech "Füles Mackó". Miś Uszatek zagościł także na ekranach japońskich jako "Oyasumi Kuma-chan".

24 października 2009r. w centrum Łodzi przy ulicy Piotrkowskiej 87 odsłonięto pomnik przedstawiający postać Misia Uszatka. Ceremonii dokonał wiceprezydent Łodzi w asyście dzieci. Imprezie towarzyszyło rozpoczęcie dystrybucji łódzkiego lokalnego dukata - łódki. Na 41 tysiącach monet głównym motywem graficznym jest właśnie Uszatek. Pomnik, którego twórcami są łódzcy rzeźbiarze Magdalena Walczak i Marcin Mielczarek, jest pierwszym z planowanej serii pomników przedstawiających bajkowe postacie z filmów wyprodukowanych w łódzkiej wytwórni "Se-ma-for", które mają utworzyć mini szlak turystyczny "Bajkowa Łódź". W czerwcu 2010r. Mennica Polska na zlecenie wyspy Niue, państwa stowarzyszonego z Nową Zelandią, wybiła 8000 sztuk monet jednodolarowych z wizerunkiem Misia Uszatka i jego przyjaciół. Moneta wchodzi w skład serii "Bohaterowie kreskówek" emitowanej na wyspie Niue.

• Miś Uszatek (Nostalgia)

MIŚ YOGI

Miś Yogi to fikcyjna postać niedźwiedzia z seriali i filmów animowanych produkowanych przez amerykańską wytwórnię "Hanna-Barbera".

Yogi debiutował w 1958 jako postać drugoplanowa w serialu Pies Huckleberry. Widzowie z miejsca go pokochali i w 1961r. Yogi otrzymał swój pierwszy własny serial pod tytułem Miś Yogi. Łącznie był głównym bohaterem siedmiu seriali na przestrzeni 30 lat, z których ostatni - Yo Yogi - wyprodukowano w 1991r.

Yogi mieszkał w fikcyjnym parku narodowym Jellystone, którego nazwa była oczywistym nawiązaniem do Yellowstone, najstarszego na świecie, przez co sławnego, parku w USA. Imię samego misia pochodziło od Yogie"ego Berry, czołowego baseballisty lat 50-tych XXw. Wraz ze swoim przyjacielem Boo Boo zajmowali się przede wszystkim zdobywaniem jedzenia, najchętniej poprzez kradzieży koszy piknikowych turystów. Za to właśnie nie cierpiał ich Strażnik Smith.

W Polsce serial po raz pierwszy można było oglądać w latach 70-tych w programie Zwierzyniec, a potem w "Cartoon Network" i TVP2, początkowo w bloku dla części widowni w wieku przedszkolnym Spotkanie z Hanna Barbera z lektorem, a później w bloku dla widzów w wieku 7-14 lat Hanna Barbera Polska z polskim dubbingiem. Emitowany był również na kanale "Boomerang".

Powstało również kilka filmów pełnometrażowych z przygodami "nieprzeciętnego" misia:

• Miś Yogi: Jak się macie - Misia znacie? (ang. Hey There, It"s Yogi Bear, 1964)
• Arka Yogiego (ang. Yogi"s Ark Lark, 1972)
• Pierwsza wigilia Misia Yogi (ang. Yogi"s First Christmas, 1980)
• Yogi"s All Star Comedy Christmas Caper (1982).
• Wielka ucieczka Misia Yogi (ang. Yogi"s Great Escape, 1987)
• Miś Yogi i czarodziejski lot Świerkową Gęsią (ang. Yogi Bear and the Magical Flight of the Spruce Goose, 1987)
• Yogi i inwazja kosmitów (ang. Yogi and the Invasion of the Space Bears, 1988)
• Yogi: Miś Wielkanocny (ang. Yogi the Easter Bear, 1994)

Yogi pojawił się również w filmach:

• Złych czterech i Pies Huckleberry (ang. The Good, the Bad, and Huckleberry Hound, 1988)
• Scooby Doo i baśnie z tysiąca i jednej nocy (ang. Scooby Doo in Arabian Nights, 1994)
• w serialu Zło w Potrawce (ang. Evil Con Carne, 2001-2003).

MIŚ PADDINGTON

Miś Paddington (ang. Paddington Bear) to fikcyjna postać niedźwiadka, która została stworzona w 1958r. przez angielskiego pisarza Michaela Bonda.

Paddington, przypominający bardziej pluszowego misia niż prawdziwego niedźwiedzia, występuje w kilkunastu książkach dla dzieci i filmach animowanych. Film animowany produkcji brytyjskiej przed wyświetleniem w telewizji polskiej był skonsultowany z ośmioletnim wówczas polskim chłopcem. Książki wydane zostały również w formie audiobook"ów (książęk mówionych).

Miś pojawił się na londyńskim dworcu jako nielegalny imigrant z dalekiego Peru, w kapeluszu, z walizeczką i słojem marmolady, prawie pustym... I właśnie wtedy, na stacji Paddington (stąd przydomek Misia), spotkali go państwo Brown. Postanawiali zabrać go do domu i się nim zaopiekować. I tak zaczęła się niezwykła przygoda rodzinki i niedźwiadka. Zwykłe czynności, takie jak kąpiel, wyprawa na zakupy czy wyjście do teatru, nabierają z Paddingtonem zupełnie nowego wymiaru, stają się całkiem nie-zwyczajne, jeśli ich uczestnikiem jest Paddington. Bo Miś - choć jest miły i sympatyczny - lubi pakować się w kłopoty. Zazwyczaj wtedy Judyta i Jonatan ratują go z opresji. Tych dwoje młodych ma więcej rezonu, niż ich rodzice...

Paddington szybko zyskuje sympatię czytelnika / widza / słuchacza. Jego niesforność, podziurawiony kapelusz, własna wizja świata kontrastują ze sztywnością i umiłowaniem reguł państwa Brownów oraz innych dorosłych.

• Miś z walizką pełną przygód
• Paddington Bear (ang.)

MIŚ FAZI

Miś Fazi (ang. Fozzie Bear) to komiczny wieczny niezguła, jeden z bohaterów The Muppet Show, brytyjsko-amerykańskiego programu telewizyjnego w formie serialu, którego głównymi bohaterami są muppety - lalki wymyślone przez Jima Hensona. Do każdego programu zapraszano sławnego gościa ze świata filmu lub muzyki i były to jedyne osoby w ludzkiej postaci.

The Muppet Show był emitowany w latach 1976-1981. Program zdobył wiele nagród, m.in Brytyjskiej Akademii Filmu i Telewizji dla najlepszej komedii telewizyjnej. Ta sama akademia w 1976r. uznała Kermita - żabę konferansjera za najlepszego aktora telewizyjnego. W 1977r. przyznano serialowi Złotą Różę w Montreux.

• Gwiazdka Muppetów

• Miś Fozzie na Muppet Wiki (ang.)

DŻEKI I NUKA

Dżeki (oryg. Jacky) i Nuka (oryg. Jill) to bohaterowie serialu animowanego produkcji japońskiej z 1977r. Mali mieszkańcy wielkich gór (jap. Seaton dôbutsuki: Kuma no ko Jacky) na podstawie powieści Ernesta Thompsona Setona z 1904r.

Akcja toczy się w puszczach Oklahomy na przełomie XIX i XXw. Dwa osierocone niedźwiadki, Dżeki i Nuka, trafiają pod opiekę indiańskiego chłopca o imieniu Senda (oryg. Ran) oraz jego rówieśniczki Olgi (oryg. Alice), córki białych osadników.

Serial emitowany był w Polsce w połowie lat 80-tych w ramach telewizyjnej "Wieczorynki". Polska wersja była dubbingowana, ale piosenkę początkową i końcową pozostawiono w języku hiszpańskim.

• Dżeki i Nuka (Nostalgia)
• Bouba, le Petit Ourson (fr.)

TRZY MISIE

Trzy Misie to Kuba, Misia i Bartek, bohaterowie polsko - austriackiego serialu animowanego (1982-1986,2000-2003), którzy przeżywają niezwykłe przygody. W pierwszej serii pluszowi bohaterowie, zabłąkani w lesie, poznają jego tajemnice i mieszkańców, w drugiej trafiają do rezerwatu i naruszają obowiązujęce w nim prawo.

W 1990r. powstał film Niezwykłe przygody pluszowych misiów, zmontowany z odcinków 14-26.

W 1993r. piosenkarka Björk wykorzystała motyw z bajki w teledysku Human Behaviour.

• Trzy Misie - Przygody z Franciszką

TROSKLIWE MISIE

Troskliwe Misie to grupa uroczych, futrzanych przyjaciół, z których każdy ma specjalną misję. Każdy Miś ma na brzuchu jasno pomalowany obrazek, pokazujący światu, o jaką dziedzinę troszczenia się każdy z nich dba.

W chmurkowym domku zwanym "Troszcz się bardzo" (ang. Care-a-lot), Troskliwe Misie uczą się nawzajem, jak się troszczyć. Czasami magicznie przeprowadzają do Care-a-lot dziecko, które ma wyjątkowe zmartwienie, związane z troszczeniem się. W ten sposób Troskliwe Misie potrafią lepiej nauczyć dzieci niezbędnych cech, które posiada troskliwa osoba. Czasami również Troskliwe Misie muszą pospieszyć na Ziemię, aby pomóc złagodzić kryzys w dbaniu i troszczeniu się między ludźmi. Gdziekolwiek Troskliwe Misie będą i cokolwiek będą robić, w swój mięciutki i zabawny sposób zawsze dzielą swój specjalny dar troszczenia się z każdym, kogo napotkają na drodze.

Postacie troskliwych Misiów zostały stworzone w 1981r. w firmie "American Greetings", ale nie były sprzedawane jako zabawki i inne produkty aż do 1983r.

W latach 1985-1988 powstał serial animowany Troskliwe misie (ang. The Care Bears), produkcji amerykańsko-kanadyjsko-francuskiej, opowiadający o przygodach Misiów.

• Stwórzmy dziś tęczę - piosenka z filmu Troskliwe misie

GUMISIE

Gumisie (ang. Gummi Bears) to bohaterowie serialu animowanego ze studia "Disney" (ang. Disney's Adventures of the Gummi Bears, 1985-1991), wyglądem przypominające niedźwiadki.

Kreskówka opowiada o przygodach sześciu Gumisiów, zamieszkujących swój rodzinny dom - Gumisiową Dolinę. Akcja toczy się w bliżej nieokreślonym europejskim średniowieczu. Gumisie znajdują się w centrum dziwnych i niezwykłych wydarzeń, jakie dzieją się na terenie królestwa Dunwyn i poza nim. Także postacie drugoplanowe, takie jak ogry, smoki, trolle, rycerze, olbrzymy, mają wyraźnie przypisane cechy charakteru.

500 lat przed przedstawionymi wydarzeniami mityczne, potężne Gumisie opuściły swoje domy w obawie przed ludźmi. W dawnej siedzibie pozostała ich mała garstka, która w ciągu pokoleń przekazywała sobie wiedzę o swoich przodkach. Po wielu latach w pamięci ludzi pozostały już tylko legendy o tych małych stworkach, ale one przetrwały, a obecne, piąte pokolenie zajmuję siedzibę znajdującą się w ogromnym drzewie. Swoją wiedzę o starożytnych czerpią z ogromnej księgi, która jest pełna czarów i legend. O Gumisiach dowiaduje się Książę Igthorn, zły charakter, którego celem jest podbicie królestwa Dunwyn, którym rządzi jego brat. Choć Igthorn dowodzi armią silnych orków, jest to za mało, żeby zdobyć zamek. Orkowie nie grzeszą inteligencją i to często prowadzi do niepowodzeń księcia, dlatego też stara się pochwycić Gumisie, a wraz z nimi zdobyć tajemnice niezwykłego gumi-soku, który daje na pewien czas ogromną siłę temu, kto napój wypije...

W Polsce po raz pierwszy serial był emitowany na TVP1 w latach 90-tych. Piosenkę tytułową śpiewał Andrzej Zaucha.

• Piosenka z filmu Gumisie

Ciekawostki

• Gumisie nie są ze sobą w żaden sposób spokrewnione.
• Twórca Gumisiów nie ustalał ich wieku. Mówi jednak, że mogą mieć kolejno około: Kabi - 7 lat, Sani - 12, Tami - 20, Grafi - 35-40, a Bunia i Zami - 60.
• Zami, Bunia, Grafi, Tami, Sani, Kabi - tak brzmią imiona Gumisiów. Na początku jednak były one zupełnie inne, np. Zami nazywał się Gumiś Winogrono, a Kabi Gumiś Bąbelek. Twórca zmienił je, żeby nie kojarzyły się z cukierkami.
• Twórca opuścił realizację Gumisiów po dwóch pierwszych seriach.
• Łącznie powstało 95 odcinków o przygodach Gumisiów.
• Przy tworzeniu animacji pracowało aż 150 osób.
• Twórcy animacji Gumisiów mieli bardzo ciężką pracę, ponieważ czasy, gdzie dzieje się akcja serialu, to czasy średniowiecza, gdzie przeważały zamki oraz lasy. Na każdy odcinek potrzebowano około 20 do 25 tysięcy obrazków.
• Czapa Gumisia Zamiego stoi zawsze do góry. Nigdy nie przechyla się ani nie upada.
• W jednym odcinku składniki soku z gumijagód są zupełnie inne, niż podane w innym odcinku.
• Księżniczka Kala (ang. Calla) została nazwana imieniem córki prezesa NBC Brandona Tartikoffa.
• W odcinku Tajemnicze odciski stóp, kiedy Grafi się kąpie, na półce nad nim widać figurki Myszki Mickey i Kaczora Donalda.
• Tami i Kabi w odcinku Uczeń czarnoksiężnika ubrani są jak Myszka Mickey w Fantazji.
• Tytuł odcinka Toadie"s Wild Ride jest aluzją do atrakcji Disneylandu "Mr. Toad"s Wild Ride".
• Tytuł odcinka Za parę suwenirów to aluzja do westernu Sergio Leone Za garść dolarów.
• Tytuł odcinka Close Encounters Of A Gummi Kind to nawiązanie do filmu Bliskie spotkania trzeciego stopnia Spielberga.

• Gummi Bears (ang.)

NIEDŹWIEDŹ BALOO

Baloo to jeden z bohaterów Księgi dżungli (ang. The Jungle Book) - zbiór opowiadań autorstwa angielskiego pisarza i noblisty Rudyarda Kiplinga. Opowiadania wchodzące w skład zbioru dotyczą Indii i ich folkloru oraz indyjskich dżungli. Ukazały się w latach 1893 i 1894.

Księga dżungli składa się z siedmiu rozdziałów. Trzy pierwsze opowiadają o losach Mowgliego, chłopca wychowanego przez wilki. Opiekują się nim przybrani wilczy rodzice oraz pantera Bagheera. Jego nauczycielem jest Baloo, niedźwiedź.

Na motywach powieści oparto kilka filmów, m.in. Księga Dżungli (ang. The Jungle Book, 1967) i Księga Dżungli 2 (ang. The Jungle Book 2, 2003). Z książki zapożyczono jednak głównie bohaterów, a fabuła filmu nie ma prawie nic wspólnego z książkową.

Powstały również dwa seriale animowane z bohaterami filmu. Pierwszy to Super Baloo (ang. Tale Spin, 1990-1994), drugi zaś to Mała Księga Dżungli (ang. Jungle Cubs, 1996-1998).

• Piosenka z filmu Super Baloo

Powstało 65 odcinków (+4 specjalne) serialu Super Baloo. Akcja odbywa się w latach 30-tych XXw., choć niektóre wynalazki przeczą temu. W zamożnym, nadmorskim mieście Port Monet (ang. Cape Suzette) mieszka niedźwiedź Baloo, prowadzący własną firmę transportową, ale bez większych sukcesów, przez co nie spłacił kredytu za swój samolot "Kaczuchę" i jego biznes przejęła Rebeka Inkasso (ang. Rebecca Cunningham), samotnie wychowująca córkę Molly. Najlepszymi przyjaciółmi Baloo są: Kit Chmurołap, 12-letni sierota, którego przygarnął po jednej z bitew z Powietrznymi Piratami i który został nawigatorem Baloo; Louis - orangutan, właściciel ulubionej knajpy; Ciapata (ang. Wildcat) - nierozgarnięty, ale genialny mechanik.

• Rudyard Kipling - Księga dżungli (Wolne lektury)

NIEDŹWIADEK KENAI

Kenai to bohater amerykańskiego filmu animowanego Mój brat niedźwiedź (ang. Brother Bear), wyprodukowanego w 2003r. przez wytwórnię "Disney". Jego kontynuacja Mój brat niedźwiedź 2 pojawiła się 3 lata później.

Kenai, jeden z trzech braci, zaczyna wstępować w okres dojrzałości. Zgodnie z tradycją wioski wkrótce ma otrzymać długo wyczekiwany totem. Przypada mu wizerunek niedźwiedzia. Niechęć, jaką żywi do tego gatunku, przemienia się w nienawiść, kiedy jedno ze stworzeń zabija jego brata. Młodzieniec postanawia zemścić się na "potworze". W konsekwencji w magiczny sposób zostaje przeobrażony w niedźwiedzia. Od tej chwili patrzy na świat z zupełnie innej perspektywy. Aby powrócić do ludzkiej postaci, musi udać się na górę, gdzie światła wędrują po ziemi. W trakcie podróży poznaje gadatliwego misia o imieniu Koda, który zastępuje mu prawdziwego brata.

• Mój brat Niedźwiedź

MIŚ FANTAZY

Intuicja, ufność i otwartość to najważniejsze cechy Misia Fantazego. Wokół niego skupiają się wszystkie postaci Słonecznej Krainy, bo Miś Fantazy jest błękitnym dzieckiem szczęścia. Zawsze gotowy do wyruszenia w drogę, zawsze chętny do niesienia pomocy, zawsze ciekawy nowych miejsc i doświadczeń. Fantazy otwarty jest na ciągłą zmianę. Jego pragnienie nowych przygód idzie w parze z całkowitą naiwnością, która niejednokrotnie sprawia, że Miś Fantazy balansuje na granicy strasznych niebezpieczeństw, sam nawet o tym nie wiedząc. I właśnie to ratuje go przed klęską.

W granicach błękitu, który jest naturalnym umaszczeniem Misia, potrafi on zmieniać odcienie jak kameleon - od świetlistych niebieskości, kiedy leci pomiędzy chmurami, do zgaszonych szafirów, gdy czuje się smutny i samotny. Lecz ta poetycka cecha nie przysłania jego animalnej natury, która sprawia, że Fantazy niezwykle sprawnie wspina się po drzewach, a kwiat wzięty w kosmatą łapkę może zostać niechcący zgnieciony.

Historia Misia Fantazego zaczyna się na początku lat 90-tych, kiedy w familijnej audycji Radio Miś emitowanej na falach warszawskiego Radia "Eska" Ewa Karwan-Jastrzębska czytała pisane przez siebie bajki. Postać niebieskiego misia i jego przyjaciół z Krainy Wiecznego Słońca zyskała wówczas popularność wśród dzieci i dorosłych. Naturalną konsekwencją tego zainteresowania było wydanie dwóch książek: Miś Fantazy w Krainie Wiecznego Słońca (1994) oraz Miś Fantazy poznaje tajemnicę Kryształu (1997). Autorką czarno-białych rysunków do pierwszego tomu jest Jolanta Marcolla, drugi tom zilustrowała Joanna Sedlaczek.

W 2001r., na pytanie w ankiecie CBOS o książkę, którą koniecznie trzeba przeczytać swoim dzieciom, 6% respondentów wskazało Misia Fantazego. Kilkadziesiąt zawartych tam nowel i opowiadań to jedynie część obszernego materiału literackiego, który autorka zebrała w trakcie 350 audycji.

Po radiowym i książkowym wcieleniu niebieskiego misia w 2005r. przyszedł czas na realizację filmową. Autorka literackiego pierwowzoru oraz Marek Karwan-Jastrzębski dokonali wyboru i napisali scenariusze do czołówki i wszystkich 13 epizodów serii Miś Fantazy. Podstawą do realizacji warstwy plastycznej filmu stała się wizja postaci oraz świata przedstawionego przez ilustratorkę Joannę Sedlaczek, która jest autorką scenografii.

Dla poznańskiego studia nad pierwszą serią Misia Fantazego pracuje ekipa kilkudziesięciu specjalistów z różnych dziedzin animacji. TV SFA przeprowadza wśród dzieci badania focusowe (metoda badawcza wykorzystywana w badaniach jakościowych), żeby dokładnie określić preferencje młodej widowni. Jest to największa od lat tego typu produkcja Telewizji Publicznej, która deklaruje nową politykę prorodzinną firmy i chęć kontynuowania znakomitych tradycji polskiego filmu rysunkowego dla dzieci.

Pilotażowy odcinek Niebieski Miś, pokazany 9 kwietnia 2007r. na antenie "Jedynki", według danych TNS OBOP zebrał blisko 3 milionową publiczność, a prezentacja projektu oraz już gotowych epizodów na Targach MIPCOM 2006 i 2007 w Cannes spotkała się z zainteresowaniem 70 światowych stacji telewizyjnych. Premiera serialu odbyła się w Poniedziałek Wielkanocny 24 marca 2008r. w paśmie wieczorynkowym.

• Miś Fantazy

MIŚ RUPERT

Na początku XXw. w brytyjskich gazetach rozpoczęła się moda na publikowanie komiksów dla dzieci. W Daily Mail pojawił się Teddy Tail, w Daily Mirror - Pip, Squeak and Wilfred. Daily Express zwróciła się do redaktora prasowego Herberta Tourtel'a z prośbą o pomoc w tej kwestii. Ten natychmiast zaproponował, by stworzenie postaci do komiksu powierzyć jego żonie, profesjonalnej ilustratorce, Mary Tourtel (1874-1948). To ona wymyśliła Ruperta, opracowała historię i ilustracje.

Pierwsza kreskówka pojawiła się na łamach gazety 8 listopada 1920r. w opowiadaniu Przygody małego zagubionego niedźwiedzia (ang. The Adventures of a Little Lost Bear). Debiut Ruperta był skromny. Pierwszy z 36 odcinków opowieści o bezimiennym bohaterze Little Lost Bear pojawił się w jednym, niewielkim panelu gazety. Były to dwa rysunki z krótkim tekstem opowieści pod nimi.

Początkowym celem umieszczenia komiksu była chęć zwiększenia atrakcyjności gazety i podniesienie sprzedaży w stosunku do pozostałych. Z czasem okazało się, że Rupert stał się niezwykle popularny.

Mary Tourtel tworzyła opowiastki o Rupercie do 1935r. W latach 1928-1936 były one wydawane również w formie książkowej. W pierwszej, oryginalnej serii było 46 książek.

• Rupert and his Friend Margot (1928)
• Rupert and the Little Prince (1930)
• Rupert and the Wilful Princess (1930)

Kiedy artystce zaczął pogarszać się wzrok, Daily Express zaproponowała pracę przy komiksie rysownikowi Alfredowi Bestall (1892-1986), początkowo przez sześć tygodni. Artysta przyjął propozycję, ale sześć tygodni przedłużyło się do trzydziestu lat, aż do jego przejścia na emeryturę w 1965r., zaś ilustracje tworzył jeszcze do 1973r. Z szacunku dla Mary Tourtel, Alfred Bestall nie podpisywał się pod historiami o Rupercie. Dopiero po jej śmierci w 1948r. po raz pierwszy opublikował opowiadanie, podpisane własnym nazwiskiem.

W odróżnieniu od większości współczesnych komiksów, ten z Rupertem zawsze był produkowany w oryginalnej postaci taśmy z ilustracjami z towarzyszącym jej tekstem. Bestall był znacznie lepszym rysownikiem i autorem od pomysłodawczyni Ruperta. Codziennie wymyślał historie niezmiernie fascynujące dzieci, dodał do cyklu opowieści nowe postacie. Opracował też jednolity kształt i formę opowieści. Każda historia zaczyna się w Nutwood, idyllicznej angielskiej wiosce, skąd Rupert trafia do egzotycznych miejsc, takich jak Zamek Króla Frost, królestwo ptaków, pod ziemię lub na dno morza, by następnie powrócić do Nutwood, gdzie wszystko jest bezpieczne, gdzie oczekują na niego rodzice, wydający się mieć optymistyczne zdanie o jego przygodach.

Od tego czasu wielu innych artystów i pisarzy kontymuuje tworzenie opowieści o Rupercie - zasada pozostaje niezmienna.

Następcą Bestall'a był Alex Cubie (1911-1995), który wykonywał grafiki w latach 1974-1977. Jego obrazy są rozpoznawalne z powodu bardziej żywych kolorów. W 1979r. zaczęły powstawać nowe przygody Ruperta ilustrowane przez John'a Harrold'a. W 2008r. kolejnym ilustratorem został Stuart Trotter.

Do dnia dzisiejszego komiks z Rupertem w roli głównej publikowany jest w Daily Expres. Jest to jedna z najdłuższych bajek dla dzieci w gazecie na całym świecie.

W 1935r. Daily Express podjął decyzję o wydawaniu roczników, zawierających wszystkie historie wydrukowane w gazecie w poprzednim roku (ang. Rupert Annual). Pierwszy z nich, wydany w 1936r. na święta Bożego Narodzenia, był jedynym, który zawierał prace Mary Tourtel, miał twardą okładkę i czarno - biały druk z czerwonym barwieniem.

Roczniki były bardzo popularne. W latach II wojny światowej rząd brytyjski wydał specjalne zezwolenie na kontynuowanie drukowania roczników, mimo braku papieru.

W 1985r. Daily Express rozpoczęła reprodukcję roczników w formie faksymili (fr. fac-similé, z łac. fac simile - czyń podobnie; dokładna kopia dokumentu, rysunku lub podpisu, wykonana sposobem mechanicznym, chemicznym bądź ręcznie). Każda z tych edycji jest ograniczona do około 10 tysięcy kopii na całym świecie.

Obecnie Rupert Annual są nadal jednym z trzech najlepiej sprzedających się tytułów rocznych na całym świecie.

Od samego początku Rupert wygląda tak samo. Ubrany jest w charakterystyczne żółte spodnie w kratę, czerwony sweter, na szyi ma zawiązany dopasowany szalik, również żółty w kratę. Pierwotnie był niedźwiedziem brunatnym, dopóki Daily Express nie obciął kosztów farbowania, nadając mu charakterystyczny, biały kolor.

Ciekawostką jest, że gdy nawet w poszczególnych komiksach Rupert był "biały", to w wydaniach rocznych na okładce zawsze miał brązowe futro. Tylko w jednym - 1973 - roku na okładce rocznika Rupert jest "biały". Zmiany ustalonego wizerunku dokonano bez porozumienia z ówczesnym jeszcze rysownikiem okładek, Alfredem Bestall'em, co doprowadziło go do wściekłości. Istnieje kilkanaście egzemplarzy rocznika z "brązowym" Rupertem na okładce, które są wyjątkowo cenne dla kolekcjonerów.

Bardzo szybko Rupert stał się istotnym elementem kultury dzieci w Wielkiej Brytanii. Uważa się, że wartości zawarte w opowieściach są kwintesencją wartości tradycyjnych. Zachęca się do ich wyznawania i przekazywania w szkołach publicznych.

W brytyjskiej armii stosuje się określenie "Rupert" dla młodszych oficerów.

W Wielkiej Brytanii istnieje organizacja "The Followers of Rupert" (Zwolennicy Ruperta).

W Canterbury w hrabstwie Kent, gdzie mieszkała Mary Tourtel, istnieje "Muzeum Ruperta" (ang. Rupert Bear Museum), posiadające zbiory, obejmujące historię Ruperta i jego przyjaciół, jak również Tourtel i innych ilustratorów.

W 1984r. Rupert pojawił się w animowanym teledysku Rupert and the Frog Song z piosenką We All Stand Together w wykonaniu Paul'a McCartney'a.

• We All Stand Together

• Rupert and the Frog Song (ang.)

• The Followers of Rupert Bear (Zwolennicy Ruperta, ang.)
• Rupert Bear (ang.)

Wiele z opowiadań o Rupercie wydawanych jest w formie książkowej.

Sukces serii doprowadził do wyprodukowania kilku filmów i seriali telewizyjnych w oparciu o bohaterów komiksu, m.in.:

• Przygody Misia Ruperta (ang. The Adventures of Rupert Bear, 1970-1977) - Serial powstał w oparciu o postać Ruperta stworzoną przez Mary Tourtel. Składał się ze 156 11-minutowych odcinków, wyprodukowanych w ciągu czterech serii. Był to film kukiełkowy, chociaż w sekwencji początkowej wersja zabawki Ruperta siedzi w pokoju dziecka. Jednym z najbardziej pamiętnych elementów cyklu była chwytliwa piosenka przewodnia, śpiewana przez Jackie Lee, która osiągnęła 14-te miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii w 1971r.
  • Rupert the Bear
• Rupert (ang. Rupert, 1985-1988) - Serial składał się z 36 krótkich, 5-minutowych opowiadań. Każdy odcinek składał się z serii ilustracji i rymowanej narracji.
• Rupert (ang. Rupert, 1991-1997) - Rupert uzyskał rysunek w technologii 2D. Serial składał się z 65 półgodzinnych odcinków.
  • Intro serii
• Magiczne Przygody Misia Ruperta (ang. Rupert Bear, Follow The Magic, 2006) - Serial składał się z 13 10-minutowych odcinków. Postacie są częściowo animowane, a częściowo generowane komputerowo. Rupert ma brązowe futro, tak jak to pierwotnie wymyśliła autorka postaci.

MIŚ BENIAMIN

Beniamin to jeden z bohaterów kanadyjsko-brytyjskiego serialu animowanego Sekretny świat misia Beniamina (ang. The Secret World of Benjamin Bear, 2003-2006), opowiadającego o potajemnym życiu i niezwykłych przygodach pluszowych misiów. Za dnia są grzecznymi pluszakami, jednak gdy tylko spuszcza się je z oczu, ożywają. Są bardzo ostrożne i stwarzają pozory "nieożywionych", gdy są w zasięgu wzroku ludzi, których określają "misie chodzące". Spośród wszystkich misiów Benjamin jest najbardziej godny zaufania i często wzywany do pomocy innym, zwłaszcza nowym misiom. Jego właścicielem jest chłopiec Max, który otrzymał misia od swojego taty, poprzedniego właściciela Beniamina.

GUMMY BEAR

Gummy Bear to mały, żelowy miś, który przybył prosto z planety smakołyków. Jednym z jego ulubionych zajęć jest gotowanie. Gummy Bear uwielbia gotować, ale w trakcie przyrządzania potraw zawsze popełnia błąd, z którego próbuje się w śmieszny sposób tłumaczyć. Jak zapewnia wydawca płyty, miś jest też uzdolnionym tancerzem - tańczy hip-hop, breakdance, a także tango i walca.

• Gummy Bear

• Ja Jestem Gummi Miś
• Kanał Gummy Bear

Warto zajrzeć

• Misie
• Stowarzyszenie "Misie ratują dzieci"
• Muzeum Dobranocek

(Źródła: m.in. Wikipedia, Wikipedia EN, Histmag, Canadian Encyclopedia, Nostalgia, Filmweb, H2G2)