Dzwonek

Czy i w jakim stopniu lektura książki A.Kamińskiego "Kamienie na szaniec" wpłynęła na twoje przekonania i postawę życiową?

Lektura "Kamienie na Szaniec" jast jedną z nielicznych, którą przeczytałem z wielkim zapałem. Z pewnością do tej pory żadna z książek tak bardzo nie wpłynęła na moje przekonania i postawę życiową jak właśniie ta.

Przykładem na to jest moje postrzeganie patriotyzmu. Dzięki lekturze zrozumiałem, że patriotyzm to nie tylko walka zbrojna za Ojczyznę. Zacząłem bacznie śledzić ważne wydarzenia w kraju. Czytam wiadomości o Polsce. Zrozumiałem, co to jest tożsamość narodowa. Poczułem się Polakiem. Dziś śpiewanie hymnu narodowego, czy wywieszanie flagi narodowej nie uważam już za śmieszne, lecz za dojrzałe świadectwo kultywowania tradycji patriotycznej.

Kolejnym przykładem na to, że lektura wpłynęła na moje przekonania i postawę życiową jest sposób ukazania miłości i przyjażni. Dziś miłość i przyjaźń to chwilowe zauroczenie. Ludzie są nieufni, egoistyczni. Nastawieni na "branie". Kiedyś znaczeni tych słów było ogromne: "miłość do grobowej deski", "oddać życie za przyjaciela". To właśnie są wartości, którymi zacząłem się kerować w życiu.

Po przeczytaniu książki zwróciłem również uwagę na pojęcię "dóbr materialnych". Kiedyś ludzie żyli bez wygód. Mieli tylko najpotrzebniejsze przedmioty i potrafili być szczęśliwi. Dziś, kiedy panuje doba komputerów, gier, gadżetów, różnych zbędnych rzeczy. Powoduje to frustrację, zazdrość i niechęć do drugiego człowieka. Zrozumiałem to i teraz większą uwagę skupiam na ludziach, nie na przedmiotach.

Również jeden z głównych bohaterów, Zośka, wpłynął na moje przekonania i postawę życiową. Wrażliwy, łagodny samotnik. Skryty. Nie szukał towarzystwa kolegów. Jednak wojna sprawiła, że odnalazł w sobie cechy przywódcy. Swoją postawą sprawił, że ludzie ufali mu i bardzo cenili. Ja również posiadam podobne cechy charakteru i zrozumiałem, że nie trzeba być przebojowym i błyskotliwym, aby móc się wyróżnić i odnieść sukces.

Podsumowując, ta wspaniałą lektura, opowiadająca prawdziwe wydarzenia, w bardzo dużym stopniu wpłynęła na moje przekonania i postawę życiową o czym świadczą przytoczone przeze mnie przykłady.

Wiktor Pinuszewski, IIIG

Co to jest mądrość i jak ją zdobywamy?

Czy zastanawiałeś się kiedykolwiek, co to jest mądrość i jak ją zdobywamy? Otóż mądrość to zgromadzona, na przestrzeni lat, przez nas wiedza, a moja teza brzmi, że zdobywamy ją poprzez doświadczenie. Powtarzając różne czynności lub informacje, uczymy się ich oraz dążymy do ich doskonałości. Pierwszym argumentem na poparcie mojej tezy jest sytuacja bohatera Książki N.H. Kleinbaum, pt. "Stowarzyszenie Umarłych Poetów", Todda Andersona. Jest to uczeń akademii Weltona. Na początku roku szkolnego jest mu ciężko przystosować się do zdyscyplinowanych wymogó szkoły oraz do nowego środowiska. Jednak pomaga mu w tym nowy nauczyciel języka angielskiego. Profesor stosując nietypowe metody nauczania sprawia, że uczeń przełamuje swoje lęki i staje się bardziej otwarty na innych. Todd, dzięki profesorowi, zdobył doświadczenie, nie tylko z nowego przedmiotu, ale i doświadczeni w życiu. Zrozumiał, że nie powinien się tak w sobie zamykać, a otworzyć i przyjąć oferowaną mu przyjaźń.

Jako drugiego argumentu na poparci mojej tezy, użyję przykładu Mikaela Blomkrista, głównego bohatera książki Stiega Larssona, pt. "Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet". Facet jest znakomitym dziennikarzem współredagującym gazetę "Millenium". Mikael pomimo swojego długiego stażu w zawodzie popełnił podstawowy błąd, umieszczając w artykule informacje niepoparte odpowiednimi dowodami. Został za to oskarżony o zniesławienie, gdyż obciążył publicznie pewnego faceta biznesa o nieuczciwe zdobywanie pieniędzy. W ramach kary zaprzestał redagować gazetę na okres pół roku oraz musiał zapłacić odszkodowanie. Na jego przykładzie mogę stwierdzić, że uczymy się na własnych błędach oraz doświadczenie, które zdobywamy, nie pozwoli nam ich ponownie popełnić, tak jak w przypadku wyżej wspomnianego bohatera.

Ostatnim argumentem na poparcie mojej tezy jest rozwój przemysłu i technologii na całym świecie. Ludzie od zarania dziejów zdobywali wiedzę i gromadzili doświadczenie. Małymi krokami zbliżali się do coraz nowszych odkryć. Przez te wszystkie lata urodziło się i zmarło wiele genialnych i uzdolnionych osób, którym zawdzięczamy to, co mamy dzisiaj. Przytoczę tu przykład Marii Skłodowskiej-Curie. Polska wynalazczyni Polonu i Radu. Gdyby nie jej geniusz, upór i doświadczenie z dziedziny chemii tablica Mendelejewa byłaby uboższa o te pierwiastki. Właśnie dzięki takim ludziom możemy dzisiaj jeździć samochodami, czy oglądać telewizję. Gdyby nie oni, żylibyśmy dzisiaj zapewne zupełnie inaczej.

Podsumowując podane argumenty, mogę stwierdzić, że doświadczenie jest niezbędne do gromadzenia wiedzy i nauki. Jeżeli nie doświadczymy czegoś na własnej skórze, nie będziemy tego w stanie w pełni zrozumieć. Tak jak powiedział Leonardo da Vinci: "Mądrość jest córką doświadczenia".

Emilia Wardulińska, IIIG

Zosia i przyjaciele (część II)

Minęło parę tygodni. Przyroda doslownie wybuchnęła. Pąki kwiatów przemieniły się w przepiękne, kolorowe, kuliste bomby, a liście przystroiły gołe dotychczas gałązki w urocze, zielone sukienki. Zosia i jej trzy przyjaciółki nadal nie znalazły właściciela psiaka imieniem Robinson.

Zwierzak nie rozpaczał jednak z tego powodu. Utył już nieco i zaufał dziewczynkom. Przywiązał się do nich. Zosię, Martę, Klementynę i Żabkę zauroczyl do tego stopnia, że nie kupowały już wyszukanych słodyczy, zadowalając się jedną tabliczką gorzkiej czekolady na tydzień, tylko zaopatrzenie dla Zwierzaczka. Zakupiły czerwoną obróżkę, smycz i legowisko. Żabka przyniosła mu również trochę zabawek - pluszaki, piszczałki i gryzaki z wczesnego dzieciństwa.

Wszystko do tej pory wskazywalo na to, że właściciel już się nie odnajdzie. Nie pomogły ulotki ani ogłoszenia w internecie. A jednak...

W pewne ciepłe, lipcowe popołudnie rozległ się dzwonek do drzwi domu Zosi, ktorej adres podany był na ulotce. W progu stał młody chłopak, prawdopodobnie w wieku zosinej paczki. Przedstawił się oniemiałej dziewczynie.

- Witam panienkę - ucałował Zosię w rękę. - Jestem Michał. Trzy tygodnie temu, przejeżdżajęc rowerem przez kilka wsi, transportowałem zwierzaczka ze schroniska do domu mojej cioci. Przepraszam, że nie zgłosiłem się wcześniej. Po prostu nie wiedziałem, od której wsi zacząć.

- Dobrze, rozumiem, ale wiesz, nie mogę oddać psa bez dowodu. Masz może jakieś zdjęcie, dokument ze schroniska?

- I jedno i drugie. Proszę, zobacz.

Zosia dokładnie oberjrzała podane przez chłopaka papiery. Na zdjęciu był Robinson z Michałem, a w tle widać było budynek schroniska. Dokument podbity był pieczęcią i złożony zostal na nim podpis dyrektora schroniska. Dziewczyna była już pewna, że Robinson trafi do swego właściciela. Cieszyła się, że piesek odnalazł swego pana, ale wiedziała, że będzie tęsknić za Robinsonem. W oczach zakręciły się drobne jak ziarenka piasku łzy, jednak nawet tak drobne kropelki w szafirowoniebieskich zosinych oczach zobaczył Michał.

- Przywiązałaś się do tego psiaka, prawda? - zapytał ciepło.

Chwila milczenia.

- Tak... i ja, i moje przyjaciolki... no... ale trudno. Przecież ty jesteś właścicielem.

- Nie, dokladnie moja ciocia. Ona się tu przeprowadza, ja też. Będziemy mieszkać w domu po mojej prababci, w lesie, ktory rozciąga się za sadem. Mozesz... możecie, ty i twoje przyjaciółki, odwiedzać nas czasami. Tylko dopiero w sierpniu, gdy się tu sprowadzimy.

- Naprawdę?

- Tak, oczywiście. Zresztą, od września będę tu chodził do szkoły. Fajnie będzie mieć jakichś znajomych.

- Dziękuję, myślę, że przyjaciół nigdy nie jest za wiele.

Tak narodziło się między nimi koleżeństwo, a ono z kolei dało radość.

Ciąg dalszy nastąpi...

Julia Opala, IG

Przygoda z dawnych lat

Działo się to wszystko bardzo dawno temu, za czasów księżniczek, rycerzy i króli. Góry były nie zdobyte, a ziemie nie podbite. Na każdym kroku czyhały jednak niebezpieczeństwa. Przeczytajcie wspomnienia z pamiętnika "Czarnej owcy".

Byłam "czarną owcą" wśród moich rówieśniczek. Moja mama bardzo mnie kocha, jednak mimo wszystko, myśląc o dziewczynce, liczyła chyba na coś innego. Nie nosiłam typowych kobiecych sukienek, lecz ubierałam się w spodnie mojego ojca. Były po prostu wygodniejsze do wspinaczki po drzewach i bieganiu po leśnych ścieżkach. W takich wyprawach zawsze towarzyszył mi Ryszard, mój najlepszy przyjaciel. Spędzaliśmy ze sobą dużo czasu. Kiedyś mój tata opowiedział nam o Chlodwigu, władcy Franków. Otóż Chlodwig widząc, że zaczyna przegrywać z Alamanami, plemieniem germańskim, począł modlić się do Pana Boga i wygrał! Opowieść ta tak bardzo mi się spodobała, że zaczęłam marzyć o tym, aby w przyszłości zostać takim władcą jak Chlodwig, tak ufnym i pokornym Bogu. Powiedziałam o tym Ryszardowi. Rysiu powiedział mi, że aby zostać władcą, należy najpierw uczyć się w szkole. Poprosiliśmy więc mojego kuzyna Rufusa, który uczęszczał do szkoły parafialnej, aby nauczył nas czytać, pisać i liczyć oraz władać mieczem. Nauka tak bardzo mi się spodobała, że nie zawsze znajdowałam czas na doskonalenie się w domowych obowiązkach. Oczywiście, dużo pomagałam mamie, ale nieumiejętnie i niezdarnie. Mama załamywała ręce. Jednak poważne problemy zaczęły się, gdy skończyłam piętnaście lat. Rodzice zaczęli szukać dla mnie narzeczonego. Bardzo tego nie chciałam, nie byłam gotowa na ślub. Próbowałam porozmawiać o tym z moimi rodzicami. Mówiłam, że sakrament małżeństwa to zbyt poważna sprawa i że żadnego kandydata nie darzę sympatią, a co dopiero miłością. Mama i tata nie słuchali. Wybrali mi kandydata i wyznaczyli datę zaślubin. Byłam zagubiona. Modliłam się o rozwiązanie tej sprawy.

W równoległym czasie do tych wydarzeń rozpoczęła się wojna z krasnoludami. Król Karol rozkazał, aby wszyscy młodzieńcy zgłosili się do brygady rycerskiej. Mój przyjaciel Ryszard i Rufus musieli wybyć ze wsi. Wtedy wpadłam na wspaniały pomysł! Wczesnym rankiem zerwałam się z łóżka. Wybiegłam w koszuli na dwór i jednym susem znalazłam się pod oknem Ryszarda. Zapukałam trzy razy. Okno otworzyło się, wskoczyłam do środka.

- Niech będzie pochwalony! - rzekłam na powitanie.

- Na wieki wieków! Co się stało, Sofijo? - zapytał mnie Ryszard.

- Wymyśliłam, że pojadę z wami na wojnę!

Ryszard patrzał na mnie z zaskoczeniem. Długo milczał. W końcu powiedział:

- Wiem, że jesteś silna i twarda, ale wojna to nie miejsce dla kobiety.

- A ślub i własny dom to nie miejsce dla piętnastolatki - odpowiedziałam zła i zasmucona. - Całe lata ćwiczyłam władanie mieczem, walkę wręcz, tylko dlatego, żeby zostać sama, bez Rufusa i Ciebie, w domu... i jeszcze z mężem, którego nie kocham? Nie, nie, mój drogi.

- Sofijo, ja się tylko o Ciebie martwię. Nie chcę, aby stało Ci się coś złego.

Kłóciliśmy się jeszcze przez pewien czas. Rozumiałam obawy Ryszarda, byłam w głębi duszy zadowolona, że się o mnie martwi, ale nie mogłam tego pokazać. W końcu mi uległ.

Następnego dnia, koło południa, wszyscy chłopcy z naszej wsi byli gotowi do drogi. Wśród nich byłam również ja. Ubrana w kolczugę i w krótkich włosach niczym się nie wyróżniałam. Musiałam jednak uważać na moją mamę, która nosiła jedzenie dla wojowników. Ona mogła mnie rozpoznać. Serce mi się krajało, gdy myślałam o domu rodzinnym i o tym, jak bardzo smutna będzie moja rodzicielka. Zostawiłam jej list pod siennikiem, w którym wyjaśniłam moje odejście. Mama nie umiała czytać, lecz o pomoc mogła poprosić naszego sąsiada Ernesta, który niegdyś opanował tę sztukę. Napisałam w liście, że bardzo kocham rodziców i że bardzo ich przepraszam za moją ucieczkę. Wyjaśniłam również jej powody oraz opisałam uczucia, jakie towarzyszyły mi, gdy groziło mi małżeństwo z człowiekiem, którego nie kocham. Na końcu jeszcze raz przeprosiłam całą rodzinę, szczególnie mamę, poprosiłam rodziców o błogosławieństwo na wyprawę i o wybaczenie. Podpisałam się, a przy podpisie narysowałam jedną z naszych kur. Pomyślałam sobie: "Kto wie, może ten rysunek sprawi, że na twarzy matki pojawi się cień uśmiechu?".

Wyruszyliśmy. Przydzielono mnie do pięcioosobowego oddziału, razem z Ryszardem i Rufusem. Przywódcą został Tymozodiusz, brat Ryszarda. Do grupy należał również Karol, miejscowy pastuszek. Nikt prócz Ryszarda i Rufusa nie wiedział, że Bonifacy to tak naprawdę ja!

Jechaliśmy wozem przez Stary Las. Nagle, w krzakach koło dziedzińca, coś się poruszyło. Stanęliśmy. Cała drużyna nasłuchiwała. Każdy szmer wywoływał falę strachu, zimną i nieprzyjemną. Nagle na drogę wyskoczyło coś dużego. Było czarne i potężne, a sierść miało długą i posklejaną. Koń przestraszył się i stanął dęba. Karol z trudem go okiełznał. Ta duża, czarna kula zaczęła ze zwiększającą się prędkością biec ku nam. Dobyliśmy broni. Zwierzę podskoczyło i ciężko opadło na ziemię tuż przed naszym koniem. Koń przeląkł się i tym razem Karol nie zdołał go okiełznać. Ruszył galopem w jedną z odnóg drogi. Spadliśmy z wozu. Gdy otrząsnęłam się z upadku, dostrzegłam, że zwierzak chwycił Ryszarda za kaptur peleryny i zaczął targać nim na wszystkie strony.

- Ryszard!!! - krzyknęłam z przestrachem. Podniosłam się z ziemi i szybko weszłam na drzewo, rosnące obok drogi.

- Co ty chcesz zrobić?! - usłyszałam jakby z daleka głos Rufusa. - Bonifacy, złaś z drzewa!!!

Musiałam myśleć szybko. Z torby, w której miałam zapasy jedzenia, wyjęłam pieczone jaskółki. Nóżki ptaszków obwiązałam rzemykiem i spuściłam na dół. Była to przynęta. Rozbujałam ją tuż przed głową okropnego stwora. Zwierzak z początku nie zwracał uwagi na moje jaskółki. Zaczęłam tracić już nadzieję, gdy nagle... paskuda znieruchomiała, puściła Ryszarda i zupełnie jak mały, niewinny kotek poczęła bawić się ptaszkami, trącając je to jedną, to drugą łapą. Tymozodiusz i Rufus oniemieli. Kudłaty wielkolud natomiast cały czas bawił się w najlepsze. Przywiązałam koniec rzemyka do gałęzi i powoli zeszłam na dół. Podeszłam do mojego przyjaciela, który leżał na ziemi. Wyglądał na przestraszonego.

- Ryszardzie - mój głos drżał - czy wszystko dobrze? - zapytałam już nieco pewniej.

- Tak, Sofff... znaczy Bonifacy - odpowiedział. - Jak ty to zrobiłeś?

Jego wzrok przeniósł się z moich oczu na rozbawionego potwora, który teraz przypominał potulnego baranka.

- To... to przy pomocy Bożej jakoś się udało - odparłam.

Na mojej twarzy chyba pojawił się lekki rumieniec, więc szybko odwróciłam wzrok.

- Ej, może odejdźmy stąd, zanim się ten zwierz nie znudzi? - rzekł Tymodoziusz.

- Chodźmy tędy - Rufus wskazał na leśną ścieżkę.

Poszliśmy zatem. Po pewnym czasie oniemiałam z przestrachu.

- Stójcie! - wykrzyknęłam. - Nie ma z nami Karola... został na wozie...

Naradziliśmy się. Oczywiste było dla nas, że teraz najważniejsze jest odnaleźć naszego kompana. Wróciliśmy na miejsce, gdzie potwór zaatakował Rysia. Nie było tam już kudłacza, jaskółki jednak zostały, wzięłam je więc z powrotem. Nie wiadomo, czy kudłaty przyjaciel nie postanowi spotkać się z nami ponownie. Weszliśmy w drogę, w której zniknął powóz. Po pewnym czasie zauważyłam w krzakach kapelusz Karola. Kawałek dalej zobaczyłam koło od wozu, przy którym leżał nieprzytomny Karol.

- Karolek!!! Żyjesz? - Tymodozjusz z przejęciem podbiegł do niego.

Hałas, jaki spowodowaliśmy, biegając wokół Karolka sprawił, że ten się ocknął.

- Ty żyjesz! Jak ja się bałem, że nie żyjesz. Kto broniłby mnie w bitwach... - do oczu Tymodozjusza napłynęły łzy.

Teraz zrozumiałam, jaka ich przyjaźń jest wielka, jaką wielką moc ona ma. Jak wielką moc ma nasza przyjaźń, że nie baliśmy się wrócić po Karolka wiedząc, że możemy po drodze spotkać jeszcze kudłacza. Przyjaźń to cenny skarb. Przytoczę tu słowa pewnego filozofa: "Sobie wyświadcza dobrodziejstwo, kto je wyświadcza przyjacielowi".

Konia i wóz znaleźliśmy na pobliskiej polanie, przy strumieniu. Była to wyjątkowo malownicza polana, ozdobiona majowymi, różnobarwnymi kwiatami. Gałęzie niektórych drzew słaniały się ku potokowi kryształowo czystej wody. Usiedliśmy w trawie. Stary, rozłożysty dąb, stojący na środku polany, rzucał na nas cień. Z oddali dobiegał śpiew ptaków. Było tam zupełnie jak w bajce. Nie mogliśmy jednak dłużej zwlekać, ponieważ przed zmrokiem musieliśmy dotrzeć do grodu. Ruszyliśmy więc w dalszą drogę.

Gdy zaczynało zmierzchać, dotarliśmy do bramy grodu księcia Samuela, który objął tron po swoim ojcu, ponieważ ten ze względu na słabe zdrowie nie mógł już piastować urzędu króla. Kiedy przekroczyliśmy bramę, naszym oczom ukazał się ogromny rynek, zastawiony niezliczonymi straganami z najróżniejszymi rzeczami, od ryb, królików i kur po pięknie zdobione szlacheckie stroje i rzeźbione ozdoby. Dla nas, pochodzących ze wsi, było to niesamowite targowisko. Panowała na nim atmosfera porównywalna z kurnikiem: ktoś krzyczał, śmiał się, płakał, dało się słyszeć nawet poematy recytowane przez objazdowych artystów. Nagle poczułam, że ktoś pociągnął mnie mocno za rękaw. Odwróciłam się. Był to starszy pan o siwej, długiej brodzie i roześmianej twarzy.

- Młodzian Bonifacy? - zapytał staruszek.

- Tak, a to są moi druhowie: Karol, Ryszard i Tymodozjusz.

- Książe wysłał mnie po chłopców z południa. Jesteście ze wsi na południu, młodziki?

- Tak. W jakiej sprawie pan pragnie z nami porozmawiać?

- Chodźcie za mną szybko, muszę przydzielić was do waszych cel, w których będziecie mieszkać na czas wojny z krasnoludami.

Podążyliśmy za przygarbionym starcem. Oddaliliśmy się od rynkowego zgiełku i weszliśmy do ceglanego budynku koło stajni. Każdy z nas otrzymał osobną celę. Staruszek powiedział, abyśmy się porządnie wyspali, ponieważ następnego dnia, od samego rana, czekają nas ćwiczenia w walce mieczem. Gdy tylko się położyłam, od razu zasnęłam.

Obudziłam się bardzo wcześnie. Zegar wybił godzinę piątą, gdy postanowiłam wstać z łóżka. Ubrałam się, umyłam w drewnianej misce stojącej na toaletce i ostrożnie wychyliłam się za drzwi. Nikogo nie było w ciemnym i zimnym korytarzu. Dwa susy, trzy kroki i już znalazłam się przy wrotach budowli. Pchnęłam jedno ciężkie skrzydło, ozdobione płaskorzeźbami aniołków i wyszłam na plac. Nie było tam nikogo, prócz dwójki śpiących wartowników, którzy siedzieli na stołkach koło bramy. Chciałam wyjść właśnie przez nią, lecz opuszczona była dębowa krata. Postanowiłam obejść mury dookoła w celu znalezienia jakiejś dziury. Nie natrafiłam na otwór w murze, lecz na podkop wykopany przez miejscowego psa. Hyc, hyc... znalazłam się po drugiej stronie. Puściłam się biegiem jedną z leśnych ścieżek. Bardzo kocham świeże powietrze, dlatego taki spacer po nocy spędzonej w zakurzonym pokoju dobrze mi zrobił. Nagle usłyszałam pisk. "Co to?" - pomyślałam. Gdy tak stałam pogrążona w myślach, poczułam, że moją łydkę dotyka coś mokrego. Był to Pitoszop, mój ukochany psiak z rodzinnego domu.

- Pitoszop, Pitoszop, jak bardzo za tobą tęskniłam - wyznałam mojemu pupilkowi. - A co ty tu masz?

Na szyi zwierzęcia przymocowany był zwitek papieru, mokry od porannej rosy. Ostrożnie go rozwinęłam. Na kartce koślawymi i rozmazanymi literami napisane było: "Kochana córeczko! Matula się na Ciebie nie gniewa. Oczywiście, że Ci przebaczam i udzielam Ci błogosławieństwa. Poprosiłam Ernesta, aby nakreślił do Ciebie kilka tych ciepłych słów. Mam nadzieję, że Matka Boska będzie nad Tobą czuwać. Do zobaczenia moja Dziecinko! Matka".

Po przeczytani tego listu łza napłynęła mi do oczu, a serce zadrżało z bólu. Zatęskniłam za rodzicami, domem, okolicznymi stawami, lasami, polami... Ostatnie dni spędzone w domu wydawały mi się odległym wspomnieniem, jakby sprzed wielu lat, a było to zaledwie wczoraj. Z drugiej strony list ten bardzo mnie ucieszył, ponieważ teraz wiem, że mama mi wybaczyła i udzieliła mi błogosławieństwa. Kamień, ciężki kamień poczucia winy spadł mi z serca.

Moje rozmyślenia przerwał ten sam pisk. To zaniepokoiło mnie. Poszłam w stronę, z której dochodził hałas. Pitoszop kroczył koło mnie. Po chwili doszłam do szczytu małej górki, położyłam się na ziemi i obserwowałam. W dolince stały dwie roześmiane dziewczęta. Powodem ich pisków były prawdopodobnie pszczoły, latające wokoło kwiatów rosnących w lesie. Przyjrzałam się dokładnie dziewkom, ponieważ ich twarze wydawały mi się znajome. Rozpoznałam! Były to Penelopa i Izabela, moje przyjaciółki, o których chyba nie wspomniałam. Stanęłam za dużym bukiem, aby lepiej je zobaczyć. Penelopa niespodziewanie spojrzała w moją stronę. Szybko schowałam się, jednak chyba mnie zobaczyła. Na razie nie chciałam, aby ktoś dowiedział się o mojej tajemnicy. Oczywiście ufałam moim przyjaciółkom, ale przez przypadek, na przykład w żartach, mogłyby mnie zdradzić.

Stałam przestraszona za bukiem. Pitoszop położył się przy mojej nodze. Zdecydowałam się wychylić, aby zbadać, czy dziewczyny są jeszcze na polanie.

- A ktoś ty?! - krzyknęła Izabela, która niespodziewanie wyskoczyła przede mnie.

- Ja, ja... - zaczęłam mówić, jąkając się. - Ja jestem Bonifacy - rzekłam pewniejszym i niższym głosem.

- Doprawdy? Wyglądasz dziwnie znajomo - powiedziała Penelopa, bacznie się mi przyglądając.

- Ja też cię chyba kiedyś widziałam - dodała Izabela .

- Pochodzę z waszej wioski, jednak... - nie mogłam przecież skłamać, więc szybko dopowiedziałam - jednak to nie czas na rozmowy.

- Dobrze, dobrze, ale masz dziwnie delikatne rysy - powiedziała Izabela.

- Muszę już wracać, żegnam panienki!

Odwróciłam się i już miałam odejść, gdy Penelopa chwyciła mnie za koniec koszuli.

- Sofijo, my od dawna podejrzewałyśmy, że gdy tylko będziesz miała sposobność czmychnąć od wybranka, prędko to uczynisz.

- A ja to nawet domyśliłam się, gdy zniknęłaś, że wyruszyłaś razem z chłopcami - wtrąciła Izabela.

Teraz nie mogłam już dłużej się ukrywać. W końcu to moje przyjaciółki.

- Macie racje, wszystko prawda. Przepraszam, że nie powiedziałam wam wcześniej, ale po prostu im mniej osób wie, tym lepiej.

- Nie chowamy do ciebie urazy, dobrze ciebie rozumiemy - z uśmiechem rzekła Penelopa.

Postanowiłyśmy, że zaprowadzę je na rynek. Dziewczyny chyba nigdy nie były w takim miejscu, podobnie jak ja. Po drodze dowiedziałam się, że Izabela i Penelopa przyszły tu dlatego, że bardzo chciały być ze mną i resztą naszej paczki.

Weszłyśmy przez bramę. Była widocznie jeszcze wczesna pora, ponieważ na rynku stały zaledwie trzy stragany z królikami. Doszłyśmy do ceglanego budynku. Poprosiłam przyjaciółki, aby poczekały przed wejściem, ja natomiast weszłam do środka, przemierzyłam błyskawicznie korytarz i uchyliłam drzwi do pokoju Ryszarda. Ten spał jeszcze w najlepsze. To znak, że ćwiczenia się jeszcze nie zaczęły. Wróciłam do Izabeli i Penelopy. Moim oczom ukazał się zaskakujący widok. Dziewczęta rozmawiały z księciem! Rozpoznałam go, ponieważ słyszałam już opowieści o nim, a poza tym miał na głowie koronę.

- O, chłopczyku! Szybko przyprowadź mi swych kompanów, musimy zwołać ważną naradę! - zawołał książę na mój widok.

Nie czekając na nic pognałam do cel mych druhów i wyrwałam ich ze snu. Po chwili znaleźliśmy się wszyscy koło księcia. Ten ukłonił się Izabeli i Penelopie, żegnając je niczym damy dworu. Zaprowadził nas do sali rycerskiej. Było tam kilkudziesięciu rycerzy i kilkunastu wojowników takich jak my.

- Moi drodzy! Gońcy donieśli mi, że zbrojne oddziały krasnoludów z zachodu podążają na nasz gród. Prawdopodobnie czeka nas walka. Musimy sporządzić plan działania - powiedział książę.

Wielu rycerzy i wielu wojowników podawało propozycje walki, rozmieszczenia wojsk, itp. Ja nie byłam przekonana co do rozwiązania tego sporu w sposób tak brutalny. Nie dlatego, że bałam się walczyć, ale... ale wychodzę z założenia, że potyczka to ostateczność. Powoli zbliżyłam się do księcia.

- Książę Salomonie! Czy mogę o coś zapytać? - rzekłam nieśmiało do władcy.

- Ależ oczywiście młodziku, każdy pomysł się przyda.

- Czy krasnoludy żądają czegoś od nas w zamian za pokojowe rozwiązanie?

- Tak. Na początku naszego sporu żądały połowy tego grodu, dlatego, że pod murami części północnej znajdują się, jak twierdzą krasnoludy, złoża srebra, które jest dla nich cennym kruszcem.

- A czy te prośby są nadal aktualne?

- Myślę, że tak, ale oddanie połowy królestwa nie wchodzi w grę. Mój Ojciec budował gród własnymi rękami i...

- Rozumiem, Książę, szanuję pracę Twojego Ojca, ale ponad to ważne jest dla mnie uniknięcie bitwy. Spójrz na swoje oddziały, spójrz na każdego rycerza i wojownika, pomyśl o nich, pomyśl o ich rodzinach. Bitwy, wojny niosą śmierć i nie pochodzą od Dobrego Boga, ich matką jest nienawiść, zazdrość, rządza zysków, a nie troska o człowieka. Każdy z nas ma swoją historię i swoje życie, którego trzeba bronić, uważam, że gdy jest możliwość zawarcia pokoju, należy z niej skorzystać, chociaż spróbujmy.

W sali rycerskiej zapadło milczenie. Zauważyłam, że gdzieś z tyłu powstał starzec, ten sam, który zaprowadził nas wczoraj do naszych cel. Później sama nie mogłam uwierzyć w to, co się stało. Ten starzec zaczął klaskać, a za nim wstali i klaskali wszyscy pozostali. Książę powstał z tronu, uniósł dłoń, żeby uciszyć tłum i zwrócił się do mnie:

- Co chcesz począć?

- Mój panie drogi. Załatwmy to w sposób dyplomatyczny - odpowiedziałam.

Rozpoczęła się narada. Nagle drzwi sali rycerskiej otwarły się, a do środka wbiegł stróż bramy.

- Krasnoludy u wrót! - krzykiem oznajmił.

Ustalono, że Książę, Ryszard i ja wyjdziemy za bramę w celu negocjowania warunków pokoju. Kiedy dochodziliśmy do bramy, dało się słyszeć gwar. Za murem czekało chyba ogromne wojsko krasnoludzkie. Stróż wszedł na wieżę i z niej oznajmił brodaczom, że pragniemy rozwiązać spór pokojowo. Główny przywódca krasnoludów rozkazał, aby oddziały zaczekały ze szturmem.

Wyszliśmy za bramę. Serce biło mi jak młot. Wtem przypomniałam sobie, jak wojskom Chlodwiga pomógł Pan Jezus. Powiedziałam szeptem: "Jezu, ratuj".

Podszedł do nas krasnolud-przywódca.

- Słucham, jakie macie warunki? - zapytał skrzekliwym głosem.

- Szanowny panie, oddamy wam północną część grodu, tą, której pierwej żądaliście, a w zamian za to odwołacie szturm i będziecie płacić daninę na najuboższych mieszkańców - oznajmił Książę.

Krasnolud długo milczał, drapiąc się po głowie. Przywołał do siebie młodszego brodacza. Naradzili się chwilę, potem przywołał starca, z którym również rozmawiał szeptem. To oczekiwanie było straszne. Staliśmy bez broni przed uzbrojonym wojskiem, ale historia Chlodwiga dodawała mi otuchy. Teraz wszystko w rękach Pana. W końcu krasnolud rzekł:

- Zgoda, my również nie pragniemy wojny. Jeszcze dziś zawrócimy do naszego kraju. Po tygodniu przybędziemy tu z kilofami i wszystkimi narzędziami do pracy. Czy wam również odpowiada taka umowa?

- Odpowiada - odrzekł Książę i podał rękę przywódcy krasnoludzkich wojsk. Ten ją uścisnął.

Razem z Ryszardem weszliśmy na wieżę i patrzyliśmy, jak wielkie oddziały krasnoludów powoli znikają w oddali. Staliśmy tak w milczeniu. Po chwili usłyszeliśmy tupot na schodach. Na szczyt wbiegły Izabela i Penelopa, która odezwała się drżącym głosem:

- To cud! Widziałyśmy te ogromne wojska ze szczytu sędziwego dębu, na który weszłyśmy, aby obserwować to zdarzenie.

- Tak bardzo cieszę się, że nie doszło do bitwy. Nie wiadomo, czy byście przeżyli - powiedziała Izabela.

- Muszę wam o czymś powiedzieć - zaczęłam. - Otóż... przed tą rozmową przypomniałam sobie Chlodwiga, który zwyciężył plemię germańskie dzięki prośbie skierowanej do Pana. Postanowiłam, że pójdę za jego przykładem i również poproszę Jezuska o pomoc. Udało się, jestem taka szczęśliwa!

- Ja też jestem wesół, bez twej modlitwy pewnie by się nie udało - rzekł Ryszard. - Teraz pewnie wrócimy do naszej wioski?

- Pewnie! - odrzekłam. - Mama napisała do mnie list, który przyniósł mi Pitoszop. Chyba mnie zrozumiała, teraz nie muszę obawiać się zamążpójścia. Wracajmy do domu.

Droga powrotna minęła nam spokojnie. Jechaliśmy wozem leśnymi drogami, a zachodzące słońce nadawało niepowtarzalny klimat naszej podróży. Do wsi dotarliśmy wieczorem. Pitoszop wyskoczył z moich rąk jak zając i pognał w stronę chaty rodziców. Ryszard i ja pożegnaliśmy się z Tymodozjuszem, Karolkiem, Rufusem, Penelopą i Izabelą. Powoli poszliśmy w stronę naszych domów, które stały obok siebie.

- Wrócili, wrócili! - krzyknęła mama Ryszarda z okna, a za nią zobaczyłam wypatrujące oczy mojej mamy. Czułam, jakby serce chciało mi wylecieć z piersi i polecieć wprost w ręce matki. Teraz zobaczyłam, jak bardzo ją kocham i jak wielkim skarbem jest matka. Pognałam do niej śmiejąc się jak mysz do sera. Mama wyszła z progu i przytuliła mnie.

- Moja dziecinko, jak bardzo się o ciebie bałam, jak to dobrze, że wróciłaś. Ale gdzie ty właściwie byłaś? Czy poszłaś na wojnę z Ryszardem? To dlatego obcięłaś włosy i masz pancerz na sobie? - zapytała zatroskanym głosem.

- Matulu kochana, nie martw się, już po wszystkim. Nie będzie wojny z krasnoludami, a co do mnie, to nawet nie walczyłam, nic mi się nie stało - odpowiedziałam pogodnie, a radość w mym głosie uspokoiła matkę.

Potem przyszli rodzice Rysia i mój tata. Wszyscy razem usiedliśmy w pokoju przy stole. Opowiedzieliśmy im wszystkie nasze przygody. Po wysłuchaniu naszych opowieści mój tata wstał.

- Wstań Sofijo - rzekł poważnym głosem.

Wstałam i czekałam, co dalej się stanie.

- Nie myślałem, że powiem to mojemu dziecku, ponieważ nie miałem syna, ale teraz wiem, że ty jesteś najlepszym dzieckiem, jakie ojciec może sobie wymarzyć. Zawsze chciałem mieć syna, lecz teraz wiem, że gdybym nie miał córki, teraz trwałaby wojna. Kobiety są delikatniejsze i nieco roztropniejsze, dlatego wprowadziłaś pokój swą dyplomacją. Z gorliwością i wdzięcznością dziękuję Bogu za me dziecko.

- Tato, nie wiem co powiedzieć. Powiem tylko tyle, że ja też dziękuję Bogu za rodzinę, jaką mam. No i za przyjaciół - rzekłam.

Julia Opala, IG

Podróże w czasie

Wraz z koleżankami wyjechałam na miesiąc do Chin. W Chinach było bardzo fajnie, ponieważ byłyśmy w zoo, aqua parku i w chińskim muzeum, lecz tęskniłyśmy za Polską. Nic nie rozumiałam, a po polsku w Chinach przecież się nie mówi.

Jeden Chińczyk powiedział do Emilii:

- Dlaczego nie masz skośnych oczu!?

Emilia na to:

- Łubudżidao (Ja nie wiem).

Poszłyśmy do hotelu. Asia powiedziała, że może później pojedziemy do stolicy Chin. Pekin był niedaleko. Zwiedzałyśmy stare budynki do 22:55. Nagle Miłka potknęła się o jakiś kabel. Podłoga jakby magicznie się rozsuneła. Z tej podłogi wyskoczyła bardzo dziwna maszyna. Był to wehikuł czasu. Cofnęłyśmy się do 978r. Świat wyglądał inaczej i nawet samolotów nie było! Pojechałyśmy do starożytnej Polski, co nam zajęło tydzień.

- Zamki, rycerze?! Tak wyglądała Polska?! - powiedziała wystraszona Miłka.

- Nie, nie, nie! Cofamy się do 2014r. - Emilia chciała już do domu.

- Ech... już!

Cofnęłam nas do Chin, ale... przeniosłyśmy się do przyszłości!!! Było gorzej - same roboty, żadnych ludzi... W końcu to 2999r. Chciałyśmy wrócić znowu do 2014r., ale wszystkie cofnęłyśmy się do epoki lodowcowej. Najbardziej zainteresowały nas mamuty, ale było zbyt zimno, więc przeniosłyśmy się do ery dinozaurów, jednak zbyt mocno bałyśmy się ich, więc w końcu wróciłyśmy do 2014r. Była czwarta nad ranem, więc poszłyśmy spać. Rano znów zapragnęłyśmy podróży w czasie i przeniosłyśmy się do starożytnej Grecji. Grecy nie byli zbyt mili i strzelali do nas z łuku.

Odechciało nam się już przygód. Codziennie siedziałyśmy w hotelu i jadłyśmy: śniadanie, drugie śniadanie, obiad, podwieczorek i kolację. Resztę tych dni po prostu spędziłyśmy na zabawie.

Martyna Sankiewicz, III SP

Dokoła świata

Na wakacje poleciałem odrzutowcem dookoła świata.

Swoją podróż rozpocząłem w Afryce, gdzie zobaczyłem na własne oczy prawdziwe dzikie zwierzęta, takie jak: słonie, zebry, lwy i gepardy. Krokodyle z Nilu karmiłem chlebem. Na grzbiecie wielbłąda odwiedziłem

Beduińską rodzinę, zamieszkującą pośrodku pustyni Sahary. Gdy zobaczyłem fatamorganę stwierdziłem, że trzeba opuścić ten gorący ląd i udać się na Antarktydę.

Po kąpieli z pingwinami usiadłem w igloo z miłą rodziną Eskimosów i opowiadałem im o dzikich zwierzętach zamieszkujących Afrykę. Niestety wkrótce pilot odrzutowca zapowiedział, że musimy lecieć dalej, bo tutaj zamarza paliwo w zbiorniku i zaraz nigdzie dalej nie polecimy.

Udałem się więc do Azji, a dokładnie do Chin. Wylądowaliśmy na plantacji ryżu. Miałem okazję spróbować tego przysmaku, a tubylcy nauczyli mnie jeść pałeczkami.

Z Chin poleciałem do Australii zobaczyć strusie Emu i pościgać się z kangurami, z którymi nie miałem szans wygrać. Są one dużo większe ode mnie i szybciej skaczą.

Po wyścigach odwiedziłem wioskę Indian w Ameryce Południowej. Poznałem tam swojego równieśnika z plemienia Nachosów, który nauczył mnie, jak poruszać się w dżungli. Myślę, że bez jego rad sam sobie bym nie poradził i prawdopodobnie nie wróciłbym z tych wakacji. W zamian za szkolenie podarowałem mojemu koledze klocki LEGO i pokazałem, co można z nich zrobić. Razem zaczeliśmy się bawić i zbudowaliśmy z klocków wieżę wyższą od wigwamu głównego Wodza plemienia. W zamian za to Wódz podarował mi amulet szczęścia.

Po tylu przygodach wyruszyłem na kontynent Europy do Polski.

To były fantastyczne wakacje. Wszystkich przyjaciół, których poznałem, zaprosiłem na przyszłe wakacje do Białego Boru.

Julian Wojanowski, III SP

Wakacje na Marsie

Podczas wakacji byłem nad morzem, kąpałem się, aż wciągnął mnie tunel czasoprzestrzenny. Znalazłem się w 10927 roku, niestety zupełnie sam. Na szczęście co metr stał znak z napisem ”Zaludniliśmy się na Marsie”. Tylko jak polecieć na Marsa bez rakiety?! No cóż, szczęście mi dopisało i znalazłem jakiś wrak. No więc poleciałem i nie wierzyłem własnym oczom: Mars wyglądał jak Ziemia, miał nawet sztuczną atmosferę. Było tam przepięknie! Przenieśli tam wieżę Eiffla, najwyższy budynek świata Burdż Chalifa i - nie wiem jak - Mt. Everest. Jakie piękne były dwa księżyce zamiast jednego.

Tylko pozostał fakt, że musiałem wracać na Ziemię do roku 2014. Odpaliłem rakietę, aby wrócić do teraźniejszości. Dobrze, że pożyczyłem wehikuł czasu z Marsa. Był jednak mały haczyk - w przyszłości na Ziemi wyschły oceany, a ja wylądowałem tam, gdzie w przeszłości był Trójkąt Bermudzki. Gdy powróciłem do swoich czasów - niestety, trafiłem na sam środek Trójkąta Bermudzkiego. Wyjąłem kompas, lecz w Trójkącie Bermudzkim wiele statków ginie dlatego, że kompasy wskazują tam północ geograficzną, a nie magnetyczną, więc ja zgubiłem się jak statek. Gdyby nie fakt, że znalazłem wyspę, pewnie bym już nie żył. Na szczęście (dla mnie) okazało się, że ktoś jeszcze zgubił się w Trójkącie Bermudzkim, więc na tej wyspie wylądowały dwa odrzutowce F-16 i ich załoga znalazła mnie.

To były zakręcone wakacje!!!

Kacper Bądkowski, III SP